Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο Ό π ω ς Π α λ ι ά….

Είναι Τρίτη βράδυ και κοντεύει 11… Τρίτη του Πάσχα…
Βρίσκομαι στο χωριό και ξαφνικά νιώθω και πάλι έφηβη…
Κι όμως πριν λίγο σκεφτόμουν πόσο έχω αλλάξει.. και τώρα πόσο ίδια με τότε είμαι… είμαι ένας πολύ μπερδεμένος άνθρωπος τελικά…

Περπάτησα λίγο στην αυλή και κοιτούσα τα αστέρια.. είναι ένα από τα ++ όταν βρίσκομαι εδώ… τα πολλά αστέρια στον ουρανό… θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τα είδα… την θυμάμαι ή την φαντάζομαι? Δεν ξέρω… πάντως μάλλον εδώ τα κοίταξα πρώτη φορά… μάλλον εδώ σκέφτηκα πρώτη φορά ότι θέλω να γίνω αστροναύτης (μη γελάτε!!! Ένα κομμάτι μου ακόμα θα ήθελε να το κάνει…)…
Τελικά έχω πάρει πολλές αποφάσεις εδώ… σε αυτό το μέρος… σε αυτό το σπίτι…

Το σπίτι.. το σπίτι είναι παλιό… το σπίτι που μεγάλωσε η μαμά μου… τόσο όμορφο και τόσο προσεγμένο… σπιτάκι σε χωριό, με μεγάλη αυλή, λουλούδια και όλα τα συναφή…

η γιαγιά το βάφει κάθε χρόνο, άσπρο με γαλάζια κάγκελα και πατζούρια.. το στολίζει και το φροντίζει… τόσα χρόνια έχουν περάσει και πάντα το βρίσκω και πιο κουκλί!

Η γιαγιά μου… τι ζωή έχει ζήσει… αγρότισσα, γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ… πόσα λίγα έχει δει σε σχέση με εμένα… πόσο ήρεμη είναι μέσα στην άγνοιά της…
Τι με έχει πιάσει και τα γράφω αυτά…? Ο παππούς μου… προχτές μου έλεγε για τότε που ήμουν μωρό… είχαμε μείνει για λίγους μήνες εδώ… εδώ χρόνισα και στα γενέθλιά μου περπάτησα… μετά γυρίσαμε στην αθήνα και ο παππούς φοβόταν μην τρομάξει η εγγονούλα του που δεν θα ξέρει κανέναν εκεί.. και ήρθε στην αθήνα μέχρι να εγκλιματιστεί το μωρό… γελοίο μου ακούγεται! Πόσο με αγαπάει ο παππούς μου….

Με θυμάμαι πριν μερικά χρόνια σε αυτό το δωμάτιο να γράφω στο ημερολόγιό μου… ποιήματα και στιχάκια με διάφορα χρώματα… έπαιρνα το ραδιοφωνάκι του παππού και άκουγα σταθμούς της κομοτηνής… απλωνόμουν στο διπλό κρεββάτι και έγραφα ό,τι μου κατέβαινε… για τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής μου (τους εφηβικούς λέμε!!!!) πήρα αποφάσεις εδώ πέρα!

Και τώρα έχω απλωθεί στο ίδιο δωμάτιο… το δωμάτιο του θείου μου… το κρεββάτι είναι διαφορετικό, οι φωτογραφίες του στους τοίχους ίδιες… εγώ μια δεκαετία μεγαλύτερη σχεδόν… και το ημερολόγιο έχει αντικατασταθεί από το laptop… για στυλούς και χρωματάκια ούτε λόγος… word λέμε… η ζωή αλλάζει….

Μα τι με κάνει και τα σκέφτομαι όλα αυτά… ?

Μάλλον η αποτοξίνωση αρχίζει και επιδρά….
Ναι έχουν αλλάξει πολλά… και πάνω απ’ όλα εγώ….
Με θυμάμαι να αντιδρώ κάθε φορά που κανονιζόταν ταξίδι για το χωριό… ακόμα και φέτος!
Να έρθω εδώ να κάνω τι?
Πάντα υπάρχει κάτι να με κρατήσει στην Αθήνα… μάλλον… κάποιος!
Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να μη θέλω να φύγω… συνήθως το ότι εδώ θα είναι "βαρετά"… ωραία η φύση αλλά για πόσο.. ίσως γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια να μην έμενα εδώ για περισσότερο από 4 μέρες κάθε φορά… σήμερα ήταν η τέταρτη μέρα εδώ.. την Μ. Παρασκευή ταξίδι και από το Σάββατο ξεκίνησε η ηρεμία…
Και η πλάκα είναι ότι περνάω καλά!

Πηγαίνω κάθε μέρα στην παραλία και χαζεύω τον ορίζοντα… παρατηρώ τις ανακλάσεις στο νερό και δεν έχω καμία όρεξη να σκεφτώ περί οπτικής και φυσικής… απλά απολαμβάνω…

μουσική δεν ακούω… έχει τόση ησυχία που δε μου κάνει καρδιά να την σπάσω…

στην παραλία ακούγονται μόνο τα κύματα και ο αέρας…

η άμμος έχει ξερασμένα φύκια που μαρτυρούν πόσο άγριο είναι το τοπίο τη νύχτα…

κάθομαι και χαζεύω τα κοχύλια σα μαγεμένη και δεν σκύβω να μαζέψω ούτε ένα… μου αρκεί να τα κοιτάζω… περπατάω ξυπόλυτη και δε φοβάμαι τα μικρά αγκαθάκια… ακόμα και όταν κρυώνω δεν θέλω να ντυθώ…

θέλω να νιώσω όσο περισσότερο μπορώ…. Να νιώθω ακόμα και το κρύο…

για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι θα αρρωστήσω…!! φόρεσα το σακάκι μου και μετά ξάπλωσα κάτω… γέμισα ολόκληρη άμμο! Μα δεν μπορούσα να βλέπω τα φύκια ξαπλωμένα και εγώ να είμαι στην ψάθα… είναι τόσο όμορφα στην άμμο!

Το κακό είναι ότι μετά ξεχάστηκα και δεν τίναξα την άμμο από τα ρούχα μου..

το καλό είναι ότι γυρίζοντας στο σπίτι οι υπόλοιποι απλά γέλασαν…

αν ήμουν πιο μικρή θα την έτρωγα την κατσάδα μου!

Σήμερα ήταν η τέταρτη μέρα….σήμερα άρχισαν οι σκέψεις…. Ίσως γι’ αυτό τα σκέφτομαι όλα αυτά… έκλεισε ο κύκλος των 4 ημερών!

Ναι, ούτε φέτος ήθελα να έρθω… πάλι είχα λόγο να μείνω στην Αθήνα.. και θα μπορούσα να μην έχω φύγει.. σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 27… ναι, θα μπορούσα να μείνω μόνη μου στην Αθήνα… έχω μεγαλώσει… θα μπορούσα να περάσω το Πάσχα μακριά από τους δικούς μου… δεν το έκανα… ασυνείδητα… έφυγα… και τώρα αρχίζω τις ερωτήσεις…
Γιατί έφυγα?
Νόμιζα πως δεν θέλω να φύγω… από συνήθεια! και τώρα είμαι εδώ, μόνη μου… και σκέφτομαι όλα αυτά… και βλέπω καθαρά…
βλέπω πόσο διαφορετική ήμουν πριν φύγω… και μόνο το γεγονός ότι έφυγα μου το φανερώνει αυτό…
…και σίγουρα θα δω κι άλλα τις μέρες που απομένουν… και σίγουρα θα γυρίσω ακόμα πιο αλλαγμένη….

Τελικά πότε γίνονται οι αλλαγές πάνω μας…. Μέσα μας…?
Πόσο καιρό κάνουν να ολοκληρωθούν?
Ολοκληρώνονται ποτέ άραγε…?
Και τι χρειάζεται για να τις συνειδητοποιήσουμε?
Πόσο καιρό είμαι αλλαγμένη και δεν το έχω καταλάβει…?
Πόσες φορές εγκλωβίστηκα σε καταστάσεις και τις άφησα να με πληγώσουν

απλά επειδή δεν πήρα το χρόνο να τις σκεφτώ?

Απλά επειδή δεν αποστασιοποιήθηκα?

Απλά επειδή συνέχισα να ασχολούμαι μαζί τους...

...από συνήθεια?....

Δεν καταλάβαινα πόσο μου είχε λείψει ο παππούς μου…. Κι ας μην του πολυδίνω σημασία τώρα που είμαι εδώ… και μόνο που τον νιώθω στο σπίτι φτάνει… μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που τον βλέπω.. είναι άρρωστος… μπορεί να είναι το τελευταίο μας πάσχα μαζί… μεγαλώνω και όλα αλλάζουν… τρομακτικά…

----βράδυ τρίτης----