Me and A Girl…a girl i swallowed../Me... and The Girl that swallowed me...

special K


Περπατούσε αργά. Με τα χέρια στις τσέπες και τα γάντια στην κωλότσεπη.
Κοιτούσε μπροστά. Το βλέμμα θολό και καρφωμένο στο κενό.
Tο κινητό φορεμένο βραχιόλι. Στα αυτιά της έπαιζε σε επανάληψη το ίδιο κομμάτι.
Δεν καταλάβαινε πια αν το άκουγε από τα ακουστικά ή αν απλά παιζόταν στο μυαλό της.
Δεν την ένοιαζε και πολύ.
Για την ακρίβεια δεν την ένοιαζε καθόλου.
Δεν την ένοιαζε τίποτα. Ήθελε απλά να περπατάει.
Και περπάταγε. Όλο και πιο γρήγορα. Όλο και πιο έντονα.
Τα χέρια στις τσέπες… δυο σφιχτές γροθιές.
Το βλέμμα θολό και έτοιμο να πλημμυρίσει…

Κάποια στιγμή ένιωσε πως όλο της το είναι ήταν έτοιμο να εκραγεί.
Τα μάτια της πονούσαν από την πίεση. Τα πίεζε ώρα πολύ να μη δακρύσουν.
Ο λαιμός της ούρλιαζε εσωτερικά. Η τόση ένταση τη σφυροκοπούσε. Κι όμως δεν έβγαζε άχνα.
Τα ουρλιαχτά της έφτασαν μέχρι το στομάχι. Ο πόνος ήταν απλά πρωτόγνωρος…

«Απίστευτο…», σκέφτηκε.
Ήθελε απλά να εκμηδενίσει τις αισθήσεις της.
Να μη σκέφτεται.
Να μην βλέπει.
Να μην ακούει.
Να μην κρυώνει.
Να περπατά σταθερά σα να μην υπάρχει τίποτα τριγύρω.
«Να τα κάνω όλα με το μυαλό….»

Έτσι της είπαν. Όλα είναι στο μυαλό. Όλα μπορούσε να τα ελέγξει…
Κι όλα αυτά.. για να σταματήσει τον πόνο…

Γίνεται να σταματήσεις τον πόνο? Γίνεται? Χωρίς να δημιουργήσεις καινούριο?

Ξαφνικά ίδρωσε
Πονούσε υπερβολικά.

Σταμάτησε.
Κάθισε στο παγωμένο πεζοδρόμιο. Ακούμπησε τις κατακόκκινες παλάμες στο δρόμο.

«Κρύωνα τόση ώρα…
Και ήθελα να κλάψω..
Και ήθελα να φωνάξω…
Και ήθελα να σταματήσω να προχωράω και να πάρω βαθιές ανάσες…
Και ήθελα να ακούω… εμένα… εμένα να ουρλιάζω…»

Χαμογέλασε.
Της είχαν πει ψέματα. Πάλι!
Ο πόνος δε σταματά. Ή τουλάχιστον… πονάει πιο πολύ η διαδικασία του να τον σταματήσεις. Ο πόνος του μυαλού ήταν χειρότερος. Και εκείνη δε θα τον άντεχε…
Μα τι χαζοί που είναι οι άνθρωποι!
"Γιατί με κοιτάζουν έτσι οι περαστικοί? "
"Θα με νομίζουν για τρελή… είμαι!? "

Τα μάγουλά της ήταν κόκκινα.
Τα χέρια της μωβ.
Φορούσε ένα στενό τζην και ένα πράσινο φανελάκι.
Στο λαιμό είχε ένα μωβ κασκόλ και στην κωλότσεπη είχε δυο γάντια.
Τα μαλλιά αχτένιστα και τα μάτια γεμάτα δάκρια.
Δίπλα της πεταμένο ένα κινητό και ένα ζευγάρι ακουστικά.
Καθόταν στο πεζοδρόμιο έτσι… και χαμογελούσε… σα να είχε μόλις ανακαλύψει τον κόσμο…
Έλαμπε. Έλαμπε επειδή έβραζε…. Έβραζε σαν ένα τρισεκατομμύριο αστέρια μαζί. Καθόταν έτσι ατάραχη στο κρύο… κι όμως ένιωθες πως με ένα άγγιγμα θα μπορούσε να σε ζεστάνει…

Ήταν απλά ένα κορίτσι μέσα στο μπούγιο της πόλης.

Οι άνθρωποι απλά την κοιτούσαν. Φευγαλέα… για λίγο.. μέχρι να την προσπεράσουν και να κοιτάξουν κάτι άλλο…

Την κοίταξα προσεκτικά και της χαμογέλασα… θα μπορούσα απλά να ήμουν εγώ…

Κάθισα δίπλα της. Δεν με είδε. Απλά… εξαφανίστηκα μέσα της.
Σηκώθηκα όρθια. Κοίταξα το πεζοδρόμιο. Δεν υπήρχε. Απλά… εξαφανίστηκε μέσα μου…

Ξύπνησα ιδρωμένη. Κρύωνα. Τα χέρια μου ήταν κόκκινα. Τα μάγουλα επίσης. Ο λαιμός μου πονούσε… νόμιζα πως ούρλιαζα για ώρες.. ήπια νερό. Νερό που γινόταν αλμυρό καθώς έπαιρνε την αλμύρα των δακρύων από τα χείλη μου.
Ένιωσα ένα απαλό χάδι.... «λάμπεις… σαν τρισεκατομμύρια αστέρια μαζί… και ζεματάς… βράζεις… μάλλον έχεις πυρετό… πονάς πουθενά…?»
Κοίταξα στο πάτωμα.. πεταμένο ένα μωβ κασκόλ και ένα ζευγάρι μωβ γάντια. Φορούσα στενό τζην και πράσινο μπλουζάκι… και τα μαλλιά μου ήταν αχτένιστα…