κάνεις ποτέ αυτά που σε φοβίζουν?

φοβάσαι τα επικίνδυνα παιχνίδια… έχεις σκεφτεί ποτέ το γιατί..?
μήπως φοβάσαι ότι θα χάσεις?
μήπως ότι θα πληγωθείς?
μήπως ότι θα πάθεις κακό?

έχεις μπει σε αυτά τα τρενάκια με τις μεγάλες ταχύτητες και τις απότομες στροφές?
έχεις νιώσει την ψυχή σου να εκτοξεύεται και για λίγα δευτερόλεπτα να φοβάσαι πως θα φύγει από το σώμα σου?
σου ‘χει τύχει, μέσα σε απειροελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνεις εκατομμύρια σκέψεις και ερωτήσεις στον εαυτό σου? και αμέσως ο κίνδυνος να σε προσπεράσει και εσύ να βάλεις τα γέλια, να νιώσεις ανακούφιση και να χαρείς έχοντας ξεχάσει όλα αυτά τα συμπυκνωμένα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσες λίγο πριν?

όχι? τι…δεν μπήκες ποτέ σε τρενάκι?
φοβάσαι τις ταχύτητες και τις απότομες στροφές?

λυπάμαι…
λυπάμαι γιατί τότε δεν μπορώ να σου εξηγήσω…

τι κι αν σου πω, πως όλα αυτά που φοβάσαι είναι ασήμαντα συμπυκνωμένα συναισθήματα…
…τι κι αν σου πω, πως τη στιγμή που στρίβει το τρενάκι θα ουρλιάζεις γεμάτος φόβο και έκσταση και πως το μεγαλύτερο μέρος του ουρλιαχτού σου θα οφείλεται στο ότι δεν αντέχεις το πόσο όμορφα νιώθεις εκείνη τη στιγμή…

τι κι αν σου πω, ότι συνήθως, εκείνα που φοβόμαστε να κάνουμε είναι εκείνα που μας δίνουν τις πιο έντονες στιγμές στη ζωή… εκείνα που ό,τι και αν συμβεί θα θυμόμαστε για πάντα… εκείνα που αφήνουν τα πιο έντονα σημάδια… ναι… ίσως και τις πιο βαθιές πληγές… που τις κοιτάζουμε και τους χαμογελάμε…

κανένα παιχνίδι δεν είναι επικίνδυνο...
γιατί ακόμα και αν "χάσεις" ΄θα έχεις παίξει...
γιατί ακόμα και αν πληγωθείς θα έχεις κερδίσει αναμνήσεις...
γιατί όσο κακό και αν σου κάνει ένα παιχνίδι δεν μπορεί να σε σκοτώσει... όχι αν δεν το αφήσεις εσύ...

οι πιο όμορφες στιγμές μου μέχρι τώρα ήταν εκείνες που φοβόμουν να ζήσω… αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω… δεν θέλω να σου εξηγήσω… το ξέρω ότι δεν θα καταλάβεις…
δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όλα αυτά που φοβάσαι περιορίζουν τη ζωή σου... όχι μέχρι να αρχίσεις να τα κάνεις...

θα ‘θελα μόνο να μπορέσω κάποτε σε πείσω να ανέβεις πάνω σε εκείνο το τρενάκι…