. . . ο χ ι α λ λ α ψ ε μ α τ α . . .

MIXALHS DELTA - ANALYZA

Πρωινό ξύπνημα.
Τηλέφωνο. Η γιαγιά… θέλει να μου ευχηθεί...
"χρόνια πολλά"…
τσαντίστηκα επειδή με ξύπνησε?

Ή μήπως λόγω της ευχής…

Τι έφταιξε κι εκείνη…

χαίρεται που ερωτευόμαστε οι νέοι…

έχει ξεχάσει πώς είναι ο έρωτας…
έχει ξεχάσει και πόσο πονάει…

Όλη τη μέρα προσπαθώ να μη σκέφτομαι…
Διάβασα πιο πολύ από κάθε μέρα! 9 διαφάνιες σχεδόν…
δεν είναι πολύ… δεν είναι καν αρκετό…
είναι όμως πιο πολύ από τις άλλες μέρες…

Το γραφείο μου είναι μπροστά στο παράθυρο.
Και σήμερα είχε ήλιο… άνοιξα τις κουρτίνες και χάζευα το φως…
το φώς που έκανε παιχνίδια με οτιδήποτε…

Θα μου άρεσε να ήμουν φως..
να πέφτω πάνω στα αντικείμενα και να τους αλλάζω το χρώμα…
να κάνω κι εγώ παιχνίδια.. με οτιδήποτε…

όχι… όχι με οτιδήποτε.. μαζί του!
να τρυπώνω στα μάτια του και να τα θολώνω…
να μπορώ να τον χαϊδεύω… και να του αλλάζω το χρώμα…
να του ξανοίγω τα μαλλιά…
να του κοκκινίζω το δέρμα…
να μπορώ να τον ζεστάνω…

ναι.. έτσι ίσως μπορούσα να τον ζεστάνω…
είναι μια παγοκολώνα…
του το είπα…
και δεν αντέδρασε ούτε σε αυτό… απλά με κοίταξε… για ένα δευτερόλεπτο… όχι…

όχι για ολόκληρο δευτερόλεπτο..

ίσως για μισό… ίσως και για λιγότερο από μισο…
και μετά… μετά κοίταξε μπροστά…

του είπα: “Πώς αντέχεις να είσαι τόσο παγοκολώνα?”…

...και του κρατούσα το χέρι…

κι εκείνος…

τίποτα… ένα βλέμμα.. για ένα κλάσμα…
και μετά πάλι μπροστά…

ο ατάραχος…
σκεφτόταν κάτι άραγε? Ένιωσε κάτι…?
δεν μπόρεσα να καταλάβω… δεν θέλω να συμπεράνω… αφού ξέρω… θα συμπεράνω αυτά που θέλω..
ποιο το νόημα…?...

σήμερα θυμήθηκα μια μέρα που ήμουν μικρή…
….δηλαδή… και τώρα μικρή είμαι… και πάντα μικρή θα είμαι… αλλά τότε έμαθα κάτι…
θυμήθηκα τη μέρα που έμαθα ότι δεν υπάρχει άγιος Βασίλης…
στενοχωρήθηκα.. ένιωσα χαζούλα και αφελής… και σταμάτησα να περιμένω δώρα…

και ακόμα έτσι κάνω!

Δεν περιμένω ποτέ δώρα! Πάντα αγοράζω αυτά που θέλει ο εαυτός μου!
Του κάνω εγώ δώρα! Γιατί… ποιος θα βρει να μου πάρει αυτά που θέλω ακριβώς… τυχαίνει καμιά φορά… να μου πάρουν ένα όμορφο δώρο… και χαίρομαι πάρα πολύ τότε… αλλά δεν τυχαίνει συχνά… και γι’ αυτό... δεν το περιμένω…

Δεν πιστεύω στον άγιο Βασίλη… εδώ και πολλά χρόνια.. δεν τον περιμένω…

Από την άλλη μου αρέσει πολύ να κάνω δώρα… μου αρέσει να μαθαίνω τι θέλουν οι άλλοι και να τους το παίρνω εγώ! Και πάντα όταν δεν γιορτάζουν… και δεν έχουν γενέθλια… και δεν είναι Χριστούγεννα…

θέλω να κάνω εκπλήξεις…

Εγώ όμως έχω πάψει να περιμένω τις εκπλήξεις.. Γιατί?

Γιατί.... αν αφήσω τον εαυτό μου να τις περιμένει… θα τις περιμένει συνέχεια… και θα λυπάται όταν δεν συμβαίνουν… και θα απογοητεύεται… όπως τότε… με τον άγιο Βασίλη…

Θα μου πεις τώρα… τι σχέση έχει ο άγιος Βασίλης και τα δώρα… που κολλάνε αυτά με το πρωινό τηλεφώνημα και με τον κύριο παγοκολώνα…

Κολλάνε…!

Ποτέ δεν έδωσα πολύ σημασία στον Βαλεντίνο!
Δηλαδή οκ… όσοι θέλουν να γιορτάσουν ας το κάνουν…
το έκανα μια φορά! Γιόρτασα!
Περιφερόμουν με ένα τριαντάφυλλο στο κέντρο της Αθήνας..
είχα πάει και σινεμά με το αμόρε και δεν είδαμε καθόλου ταινία!
Πλάκα είχε… :)

…θυμήθηκα τη μέρα που έμαθα ότι δεν υπάρχει άγιος Βασίλης γιατί…

Σήμερα νιώθω πως δεν υπάρχει καν ο Βαλεντίνος… Αποφάσισα να τον απορρίψω…

Δεν μπορώ να γίνω φως…
Και δεν μπορώ να τον ζεστάνω αλλιώς…

Αυτός όμως..?
Αυτός μπόρεσε να με παγώσει…

Δεν λυπάμαι πια… Ούτε έκλαψα πολύ…
Σταμάτησα να κοιτάω το κινητό μου. σταμάτησα να τον περιμένω... Σταμάτησα να περιμένω.

Θα δω και την ταινία απόψε..

Την πρώτη φορά που πήγα σπίτι του, πήγα για να δούμε μια συγκεκριμένη ταινία…

αλλά δεν την βρήκαμε… και είδαμε μια άλλη…
Θα την βλέπαμε μαζί την ταινία… έτσι είχαμε πει…
θα έψαχνε κάθε μέρα στο dvdάδικο μέχρι να την βρει… έτσι του είχα πει…
και περίμενα να το κάνει…
Δεν ξέρω αν το έκανε.. την ταινία πάντως δεν την είδαμε…

Την ταινία την βρήκα εγώ…

όχι επειδή ήθελα τόσο πολύ να την δω και έψαχνα κάθε μέρα… όχι όχι… δεν ήθελα και τόσο πολύ να την δω… απλά ήθελα να την δω μαζί του! Γι’ αυτό την πήρα την ταινία…
την έχω σπίτι μου τόσο καιρό… εδώ την έχω τώρα που γράφω… εδώ πάνω στο γραφείο μου…

Δεν θέλει να την δούμε μαζί…

Δεν μου το είπε... αλλά το ξέρω...
«Δεν θέλω να την δω μόνη μου…», του είπα… και δεν απάντησε...
Δεν θέλω… Αλλά θα την δω..
Απόψε.
Μόνη μου.

Και μετά… μετά θα είμαι κι εγώ για κείνον μια παγοκολώνα…

Δεν περιμένω τίποτα. Δεν υπάρχει άγιος Βασίλης. Δεν υπάρχει Βαλεντίνος.
Φτάνει πια!
Δεν υπάρχουν πρίγκιπες, πριγκίπισσες, βάτραχοι, κύκνοι, μήλα, χιονάτη, σταχτοπούτα…
Τα παραμύθια, αλήθεια, γιατί έχουν πάντα καλό τέλος….
Γιατί μου έλεγες κάθε βράδυ ψέματα γιαγιά…?

Υπάρχουν εξωγήινοι… και νετρίνα… και πλανήτες που δεν θα δω ποτέ… και πλάσματα που δεν φαντάζομαι καν ότι υπάρχουν… και άνθρωποι που δεν θα γνωρίσω ποτέ…

και μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά!
Μπορεί να μην ξαναθελήσω…

λάθος... υπερβολές... δεν μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά...

μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά έτσι..

έτσι τρελλά...
δεν μου αρέσει ο πόνος…

Θέλω να ακούω τραγούδια..Να κοιτάζω ανθρώπους..Να χαζεύω τοπία..Να παρατηρώ..Να νιώθω..
Να νιώθω συνέχεια! Με τις αισθήσεις… όχι με την καρδιά…

Μου αρέσει να νιώθω…

Αλλά όχι με την καρδιά!

λάθος... πάλι... Όχι ότι δεν μου αρέσει να νιώθώ με την καρδιά…

μου αρέσει να νιώθω με την καρδιά.. Αλλά όχι τον πόνο…

η καρδιά τον νιώθει πολύ έντονα τον πόνο… …όχι άλλο… όχι πάλι!...

Συγγνώμη που σου φώναξα γιαγιά…
Άλλα μου έλεγες ψέματα κάθε βράδυ…
Μου είπες ψέματα και σήμερα το πρωί…
Και έχω θυμώσει…

όχι μαζί σου γιαγιά... με τα ψέματα έχω θυμώσει... φτάνουν τα ψέματα…
Θα μου περάσει…
Ίσως αύριο!