σκεψούλες - αυτοκριτική

Λοιπόν….
Πωωω έχω τόσο καιρό να γράψω στο blog, που δεν ξέρω πώς να αρχίσω…!
Λοιπόν!
Σκέψη 1. την έκανα πριν 2 μέρες καθώς περιπάτευα στο Αιγάλεω city…. Τα πήρα με τις πλάκες που έχουν βάλει σε όλα τα πεζοδρόμια… αυτές τις ειδικές για όσους έχουν προβλήματα όρασης…? Τα πήρα γιατί δεν μπορούσα να περπατάω με την άνεσή μου στη μέση του πεζοδρομίου… μετά θυμήθηκα κι ένα βράδυ που περπατούσα στη Σκουφά και είχα τεράστιο πρόβλημα καθότι έμπαινε το τακούνι μου μέσα στα αυλάκια των πλακών αυτών και παραπατούσα… και όλοι με κορόιδευαν ότι είμαι μεθυσμένη… και τα πήρα περισσότερο… και μετά συνήλθα…! ΠΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ ΕΙΜΑΙ!? Άλλοι δεν βλέπουν και δεν θα μπορούσαν να περπατήσουν στο δρόμο έτσι όπως είναι… και εγώ τσαντίζομαι γιατί κολλάει το τακουνάκι μου και γιατί δεν μπορώ να είμαι στη μέση του πεζοδρομίου…?
Συμπέρασμα1. τελικά πρέπει να είμαι προσεκτική όχι μόνο πριν πω κάτι… αλλά και πριν το σκεφτώ… πολλές φορές σκέφτομαι πράγματα και μετά τρώω την εξής φλασιά: “πας καλά μαρί κάργια? Σύνελθε! Λουκ αράουντ γιου μπίτς!!!!”

Σκέψη 2. την έκανα πριν λίγα βραδια καθώς γύριζα σπιτάκι μου με τα πόδια ψιλομεθυσμένη… είδατε τι καλή που είμαι? Όταν πίνω περπατώ! Και παρατηρώ και τι γίνεται στους δρόμους. Σκηνικό λοιπόν… πάλι στο Αιγάλεω city!
Ελληνάρας οδηγός παρκάρει το αυτοκινητάκι του σε θέση πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες – ναι εκεί που υπάρχει το ειδικό σηματάκι… βγαίνει ανέμελος και περπατάει…
Τσαμπουκαλού κυρία που τυχαίνει να βρίσκεται έξω εκείνη τη στιγμή (άσχετη, άκυρη και φυσικά εκτός θέματος σκέψη βερενίκης: “τι έκανε η κυριούλα βραδιάτικα στο πεζοδρόμιο? Οέο?...όχι μην την παρεξηγείτε…φυσιολογική κυριούλα ήταν… απλά εγώ έχω χαζές κουτσομπολίστικες απορίες!”)…τι έλεγα…
Α ναι…
Αρχίζει λοιπόν η κυριούλα να του τα χώνει που πάρκαρε στη θέση των ατόμων με ειδικές ανάγκες…
Πο πο παιδιά λέμε… ένιωσα πάρα πολύ ωραία εκείνη τη στιγμή… ένα μεγάλο μπράβο και χειροκρότημα στην κυριούλα! Πάμε!!!
Ο ελληνάρας φυσικά δεν είχε προσέξει καν το σηματάκι… μπήκε στο αυτοκινητάκι του και έψαξε να βρει αλλού να παρκάρει τα άλογά του…
Θα μου πείτε.. εσύ ρε βερενικούλα θα το έβλεπες το σηματάκι….
Θα σας πω… ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ…. Εγώ είμαι ικανή να μη δω και ολόκληρο πάρκινγκ άμα βιάζομαι… τα χω ξαναπεί… είμαι φυσικός κι αφηρημένη….. στην κοσμάρα μου σε αηδιαστικό βαθμό….

Συμπέρασμα2. όταν βλέπουμε κάποιον να κάνει χαζομάρες στο δρόμο καλό είναι να τον κράζουμε... με το να μη λέμε τίποτα ενισχύουμε τις ηλίθιες συμπεριφορές!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΥΛΑΑΑΑΑΑ
Συμπέρασμα3. πρέπει να μάθω να συγκεντρώνομαι και να φέρομαι πιο υπεύθυνα στον έξω κόσμο… πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι πέρα από την κοσμάρα μου, υπάρχει και ο έξω κόσμος… και δεν έχω το δικαίωμα η κάργια να καταπατώ τα δικαιώματα των άλλων επειδή είμαι αφηρημένη! Φανταστείτε τα μούτρα μου αν με έκραζε η κυριούλα… θα έβαζα τα κλάματα!!! …. Και για να το επεκτείνω λίγο… Προσοχή στους δρόμους και τα σήματα λοιπόν! Όλο βλέπω κόσμο να περνάει με κόκκινο! Ρε παιδιά! Τόση αφηρημάδα πια! Πιείτε και λίγο καφέ….

Είχα σκοπό να πω και άλλα… αλλά μιας που ανέφερα τη λέξη καφέ…. Ένα πουλάκι μου σφύριξε ότι έχω ρεζερβέ τραπεζάκι κάπου στο θησείο… κι επειδή έχω 2 μέρες να δω την Ακρόπολη και όπως ξέρετε με πιάνει το σύνδρομο στέρησης αν περάσουν 3 (δεν το ξέρατε? Τώρα το μάθατε!!!)…. Θα σας τα πω άλλη φορά!
Το ξέρω ότι έχω χαθεί… αλλά οι καφέδες στη λιακάδα είναι η αδυναμία μου… μετάφραση… είμαι καλά, χωμένη στην κοσμάρα μου και απολαμβάνω την άνοιξη!

μμμμμμμμμμμάκια

[editing 9 ώρες αργότερα...]

και συνεχίζω μετά τον καφε.... θέλω απλά να δηλώσω ότι λατρεύω αυτήν την πόλη... τρελαίνομαι να περπατάω και να ρουφάω εικόνες... τρελαίνομαι κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι ζω εδώ καθημερινά και απλά υπάρχουν μέρη από τα οποία έχω περάσει 37000 φορές και συνεχίζω να τα "χαζεύω" κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί... σήμερα παραλίγο να φάω τα μούτρα μου χαζεύοντας ένα πανέμορφο κτίριο στον πεζόδρομο που οδηγεί από το γκάζι στο θησείο...και δεν ξέρω καν πως λέγεται αυτός ο δρόμος!... τρελλαίνομαι όταν συνειδητοποιώ πόσα σημεία και λεπτομέριες δεν έχω παρατηρήσει απλά και μόνο επειδή τα θεωρώ δεδομένα... πόσα άπειρα μέρη υπάρχουν να ανακαλύψω! το ξέρω ότι γενικολογώ... θέλω απλά να εκφράσω αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΓΟΥΑΟΥ που νιώθω αυτή τη στιγμή... λεπτομέριες στο μέλλον...

...και αποφάσισα να μου δώσω και μια

υπόσχεση:... να αφιερώσω μια βδομάδα για να γυρίσω την αθήνα σα να ήμουνα τουρίστας... να κάνω πραγματικά ένα εντατικό ταξίδι στην πόλη μου.... μια ολόκληρη βδομάδα χαζεύοντας αξιοθέατα, πηγαίνοντας σε μουσεία, τραβώντας φωτογραφίες, ανακαλύπτοντας καινούρια μέρη, τρώγοντας στο πόδι και πίνοντας καφέδες στους δρόμους... ένα ταξίδι στην αθήνα.. αν και δε νομίζω ότι μια βδομάδα φτάνει!!!!!!....

s t a r i n g a t t h e s u n

Staring at the sun-U2

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά τον τελευταίο καιρό δεν έχω διάθεση για πολλά πολλά…
Η όλη κατάσταση στο πανεπιστήμιο με έχει τελικά επηρεάσει περισσότερο απ’ ότι νόμιζα…
Πλέον δεν ξέρω τι να πιστέψω, ποια θέση να πάρω και για ποιο λόγο… τα έχω μπερδέψει όλα μεταξύ τους… νιώθω ότι έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο και ότι όλο αυτό μου κάνει πάρα πολύ κακό…

Ναι ρε παίδες σκέφτομαι τον εαυτούλη μου… πειράζει?
Χέστηκα!
Ναι ΧΕΣΤΗΚΑ!
Βαρέθηκα αυτή τη στασιμότητα…
Βαρέθηκα να με εμποδίζουν να κάνω αυτά που θέλω…
Βαρέθηκα αυτή τη χώρα…

Ντάξει ίσως τα παραλέω.. έχω πολλά νευράκια σήμερα… αύριο θα μου περάσει ελπίζω…
Απλά δεν έχω όρεξη να κάνω ΤΙ ΠΟ ΤΑ! Εδώ και καιρό δεν κάνω τίποτα, πλέον έχει γίνει συνήθεια και δεν ξέρω πού θα με βγάλει…

Την τελευταία εβδομάδα με είχε πιάσει μια απίστευτη φρίκη… μέχρι και για master στο εξωτερικό έψαχνα… ένιωθα ότι χάνω τη ζωή μου, ότι έχω πέσει σε ένα απίστευτο τέλμα από το οποίο δεν θα μπορέσω να βγω αν δεν την κοπανήσω…

Σήμερα το πρωί πήγα μια βόλτα στο Φάληρο… πέρασα από την παραλία και χάρηκα τον ελάχιστο ήλιο… περπάτησα στο δασάκι και είδα και πάλι την ομορφιά της αθήνας…
γιατί για μένα παραμένει η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο…
μέσα σε όλες τις ασχήμιες που κυκλοφορούν, μέσα σε όλους αυτούς που την καταστρέφουν, μέσα στα αυτοκίνητα, το καυσαέριο και το τσιμέντο υπάρχει ακόμα αυτό που με κάνει να παίρνω βαθιές ανάσες και να ηρεμώ! Δεν το έχω προσδιορίσει… αλλά μόνο εδώ μπορώ να νιώθω έτσι… μόνο εδώ υπάρχουν μέρη που απλά θα πάω και θα νιώσω καλά.. μικρές οάσεις… όμορφες και γεμάτες αναμνήσεις… μου δίνουν οξυγόνο και ενέργεια… χωρίς να συμβεί κάτι…
…μόνο εδώ μπορώ απλά να υπάρχω και να είμαι καλά τελικά….

Μέσα στις απεγνωσμένες μου προσπάθειες λοιπόν να επανέλθω και να μην χάσω άλλη μία βδομάδα από τη ζωή μου αποφάσισα να ακούσω το τραγουδάκι αυτό…

Το αφιερώνω σε όλους όσους με έχουν κάνει κατά καιρούς να νιώσω ότι σαπίζω και ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω αυτά που θέλω…
Το αφιερώνω σε αυτούς που με έχουν κάνει να πιστεύω ότι τα όνειρά μου είναι ουτοπίες..
Σε αυτούς που δε με αφήνουν να κάνω αυτά που γουστάρει ο εαυτούλης μου!
Σε αυτούς που έκαναν καταλήψεις όταν πήγαινα λύκειο…
Σε αυτούς που έκαναν καταλήψεις όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο…
Σε αυτούς που κάνουν καταλήψεις τώρα…
Και κυρίως σε αυτούς που αφήνουν αυτήν την κατάσταση να διαιωνίζεται!
Στους καθηγητάδες που δεν δίνουν σωστά οράματα στα παιδάκια… που δεν παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους να λύσουν επιτέλους όλα αυτά τα περιβόητα προβλήματα! Που διεκδικούν συμφέροντα στις πλάτες παιδιών και σπουδαστών!
Στις κυβερνήσεις και σε όλους αυτούς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!
Σε αυτούς που κλείνουν τα μάτια και αφήνουν τα προβλήματα να διαιωνίζονται!
Θέλω να πω ένα τεράστιο ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΟΥΣ!!!!!

μπα....

το παίρνω πίσω...

δεν τους αφιερώνω ΤΙΠΟΤΑ!

Κλείστε τα μάτια μεγάλοι! Εγώ απλά κοιτάω τον ήλιο… και δεν τυφλώνομαι… κι έτσι βλέπω πως ούτε εσείς είστε τυφλοί… γι’ αυτό ΦΤΟΥ ΣΑΣ!

ΚΑΙ ΨΙΤ! δεν θα φύγω… δε θα κάνω αυτή τη χάρη σε κανέναν… μάλλον δε θα φύγω για δική μου χάρη… ;-)


*************************************************
Summer stretching on the grass

Summer dresses pass

In the shade of a willow tree

Creeps a crawling over me

Over me and over you

Stuck together with God's glue

It's going to get stickier too

It's been a long hot summer
Let's get under cover

Don't try too hard to think

Don't think at all

I'm not the only oneStaring at the sun

Afraid of what you'll find

If you took a look inside

I'm not just deaf and dumb

Staring at the sun

Not the only one

Who's happy to go blind

There's an insect in your ear

If you scratch it won't disappear

It's gonna itch and burn and sting

You want to see what the scratching brings

Waves that leave me out of reach

Breaking on your back like a beach

Will we ever live in peace?

'Cause those that can't do

Often have to

And those that can't do

Often have to preach

To the ones

Staring at the sun

Afraid of what you'd find

If you took a look inside

Not just deaf and dumb

I'm staring at the sun

I'm not the only one

Who'd rather go blind

Intransigence is all around

Military still in town

Armour plated suits and ties

Daddy just won't say goodbye

Referee won't blow the whistle

God is good but will He listen??????????????

I'm nearly greatBut there's something missing

I left it in the duty free area

But you never really belonged to me

You're not the only one

Staring at the sun

Afraid of what you'd find

You step back inside

Not sucking on my thumb

I'm staring at the sun

I'm not the only one

Who's happy to go blind

**********************************************************************

κάνεις ποτέ αυτά που σε φοβίζουν?

φοβάσαι τα επικίνδυνα παιχνίδια… έχεις σκεφτεί ποτέ το γιατί..?
μήπως φοβάσαι ότι θα χάσεις?
μήπως ότι θα πληγωθείς?
μήπως ότι θα πάθεις κακό?

έχεις μπει σε αυτά τα τρενάκια με τις μεγάλες ταχύτητες και τις απότομες στροφές?
έχεις νιώσει την ψυχή σου να εκτοξεύεται και για λίγα δευτερόλεπτα να φοβάσαι πως θα φύγει από το σώμα σου?
σου ‘χει τύχει, μέσα σε απειροελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνεις εκατομμύρια σκέψεις και ερωτήσεις στον εαυτό σου? και αμέσως ο κίνδυνος να σε προσπεράσει και εσύ να βάλεις τα γέλια, να νιώσεις ανακούφιση και να χαρείς έχοντας ξεχάσει όλα αυτά τα συμπυκνωμένα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσες λίγο πριν?

όχι? τι…δεν μπήκες ποτέ σε τρενάκι?
φοβάσαι τις ταχύτητες και τις απότομες στροφές?

λυπάμαι…
λυπάμαι γιατί τότε δεν μπορώ να σου εξηγήσω…

τι κι αν σου πω, πως όλα αυτά που φοβάσαι είναι ασήμαντα συμπυκνωμένα συναισθήματα…
…τι κι αν σου πω, πως τη στιγμή που στρίβει το τρενάκι θα ουρλιάζεις γεμάτος φόβο και έκσταση και πως το μεγαλύτερο μέρος του ουρλιαχτού σου θα οφείλεται στο ότι δεν αντέχεις το πόσο όμορφα νιώθεις εκείνη τη στιγμή…

τι κι αν σου πω, ότι συνήθως, εκείνα που φοβόμαστε να κάνουμε είναι εκείνα που μας δίνουν τις πιο έντονες στιγμές στη ζωή… εκείνα που ό,τι και αν συμβεί θα θυμόμαστε για πάντα… εκείνα που αφήνουν τα πιο έντονα σημάδια… ναι… ίσως και τις πιο βαθιές πληγές… που τις κοιτάζουμε και τους χαμογελάμε…

κανένα παιχνίδι δεν είναι επικίνδυνο...
γιατί ακόμα και αν "χάσεις" ΄θα έχεις παίξει...
γιατί ακόμα και αν πληγωθείς θα έχεις κερδίσει αναμνήσεις...
γιατί όσο κακό και αν σου κάνει ένα παιχνίδι δεν μπορεί να σε σκοτώσει... όχι αν δεν το αφήσεις εσύ...

οι πιο όμορφες στιγμές μου μέχρι τώρα ήταν εκείνες που φοβόμουν να ζήσω… αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω… δεν θέλω να σου εξηγήσω… το ξέρω ότι δεν θα καταλάβεις…
δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όλα αυτά που φοβάσαι περιορίζουν τη ζωή σου... όχι μέχρι να αρχίσεις να τα κάνεις...

θα ‘θελα μόνο να μπορέσω κάποτε σε πείσω να ανέβεις πάνω σε εκείνο το τρενάκι…

ε π α ν ά λ η ψ η 1

my...vampire heart

πριν λίγους μήνες είχα γράψει αυτό το ποστ...


απόψε ένιωσα την ανάγκη να το ξαναδιαβάσω...
...μου φάνηκα και πάλι "γελοία"....

μου φαίνεται γελοίο που προβληματίζομαι και πάλι για τα ίδια θέματα, τα οποία πριν λίγους μήνες νόμιζα ότι έχω απομυθοποιήσει και ξεκαθαρίσει...
νόμιζα πως όλα μπαίνουν σε μια τάξη στο μυαλό μου... πως ωριμάζω και μαθαίνω να τα αντιμετωπίζω...

τελικά βλέπω πως με το πρώτο στραβοπάτημα πέφτω πάλι στις ίδιες σκέψεις...
δεν έχω αλλάξει καθόλου... βλέπω τα γεγονότα να επαναλαμβάνονται και τον εαυτό μου να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο... και ενώ ξέρω πως ο τρόπος είναι λάθος, να μην κάνω τίποτα για να το διορθώσω... να το υπομένω και να περιμένω απλά...

...περιμένω απλά να ξυπνήσω και να νιώσω πως είμαι η γελοία με τα ηλίθια όνειρα... ναι τώρα δεν τα λέω απλά άσχημα αλλά και ηλίθια... με κούρασαν... με κούρασαν που μένουν σκέτο όνειρα... σα να με ξεγελάνε νιώθω...

κάθε φορά ξεγελιέμαι και κάθε φορά έχω την ίδια ακριβώς πορεία...
κάνω κύκλους... μαζεύω πληγές... περιμένω να θεραπευτεί η μία και τσουπ... έρχεται η επόμενη...
...πληγές ηλίθιες, ασήμαντες, ανούσιες... κι εγώ τους δίνω αξία... σπαταλιέμαι προσπαθώντας να τις εξηγήσω, να τις καταλάβω... γιατί? γιατί ασχολούμαι...?

...ειλικρινά είμαι πολύ περίεργη...
μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βλακεία?