Saturday, January 26, 2008

i miss..that...

Τους τελευταίους μήνες τους περνάω μόνη μου. Συναισθηματικά εννοώ. Δεν λέω πλέον αυτά που νιώθω σε κανέναν. Τους φίλους μου τους βλέπω πιο συχνά από ποτέ και μοιράζομαι μαζί τους τις χαρές και τις λύπες τους. Τα δικά μου τα έχω πετάξει στην άκρη. Τα συζητάω πού και πού με τον εαυτό που και τα καταγράφω σε αρχεία .txt που δεν αποθηκεύω όταν σβήνω τον υπολογιστή. Μου λείπεις πολύ. Πάντα μου λείπεις. Ήταν τα τέταρτα χριστούγεννα μακριά σου φέτος. 2003+4=2007. το 4 ήταν ο αγαπημένος σου αριθμός. 4 χρόνια χωριστά λοιπόν…
Άραγε αν ήξερες πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που έπαψα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου… θα γελούσες που έχεις δίκιο? Ή θα πληγωνόσουν περισσότερο?
Μακάρι να μπορούσα να ερωτευτώ ξανά όπως είχα ερωτευτεί εσένα. Μακάρι να γνωρίσω κάποιον και να τα νιώσω πάλι όλα αυτά. Δε θέλω να πιστέψω πως συμβαίνει μόνο μια φορά γιατί αν είναι έτσι έγινε πολύ νωρίς… και τώρα μου λείπει πάρα πολύ.
Θυμάσαι τότε που φύγαμε από τη σαντορίνη ξαφνικά και ψάχναμε 2 άτομα να τους χαρίσουμε τα εισιτήρια για την βόλτα με το καραβάκι με το γυάλινο πάτο? Και ψάχναμε και κανείς δεν τα ήθελε γιατί όλοι είχαν κανονίσει κάτι για το επόμενο πρωί… κάπως έτσι νιώθω από τότε που χωρίσαμε… να θέλω τόσο πολύ να δώσω την αγάπη μου σε κάποιον και κανείς να μην τη χρειάζεται. Κι εγώ να μην αντέχω να την κρατάω..
και να ξέρω ότι εσύ τη θέλεις αλλά να μη σου τη δίνω… όχι σε σένα…
Είμαι άδικη τελικά?
Τι έχω καταφέρει? Να μας κάνω και τους δύο μόνους και δυστυχισμένους?
Συγγνώμη… μακάρι να ήταν στο χέρι μου να είμαι πάλι όπως τότε αλλά δεν είναι.. και είναι ειρωνικό γιατί εσύ με έκανες να νιώσω τόσα πολλά και τώρα δεν μπορώ να μην…
Μου λείπεις πολύ, αλήθεια…αλλά είναι αυτά τα μικρά διαλείμματα ευτυχίας που έχω πού και πού χωρίς εσένα… και τότε σιγουρεύομαι ότι κάνω το σωστό…
..και θυμάμαι εκείνο το σοφό που είχε πει ο αλμπερτούλης και περιγράφει αυτό που αισθάνομαι τώρα: «μακάρι να ήθελα αλλά δεν θέλω..»


7 Comments:

Blogger ΩΣΗΕ said...

καλησπέρα Βερενικη μου.

Ωχ! Είδα μεγάλο και δύσκολο πόνο. Πόνος με επιπρόσθετο το βάρος της πρόκλησης του.
Ένιωσα έτσι μόνο για λίγες μέρες και είδα μπροστά σαν όραμα το μέλλον, έτσι όπως το περιγράφεις. Κατάφερα, σαν από θαύμα, να νιώσω προκαταβολικά, προφητικά θα έλεγα, αυτά τα συναισθήματα...
Γιαυτό και γύρισα.
Γιαυτό και είμαι εδώ...

Μη νομίζεις ότι κι αυτό είναι εύκολο. Δεν υπάρχουν εύκολα σε τέτοιες καταστάσεις. Θα ζησουμε όμως. θα γράφουμε, θα πίνουμε, θα νιώθουμε διάφορα, αλλά θα το πελεύουμε. Ναι!

Τη ζεστή μου καλησπέρα.

6:09 PM  
Blogger bereniki said...

*ωσηε:
kala 8a kanoume na zhsoume nai... giati ola kai oloi proxwrane me h' xwris emas... k afou etyxe na uparksoume, as zhsoume loipon...
:)
kalo mas brady :)
*****

7:38 PM  
Blogger kat. said...

γεια σου..
εγώ είμαι πολύ αισιόδοξη για σένα! και μόνο που μπορείς να μπεις στην διαδικασία να γράψεις για αυτό που πονάει την ψυχή και το μυαλό σου, τότε σημαίνει οτι είσαι σε πολύ καλό δρόμο.. το εννοώ!
όλα καλά!
θα το δεις! και εσύ..

2:29 PM  
Blogger dim juanegro said...

σαν comedie
πόσες ζωές κρύβει η ζωή;
και πόσα λόγια τρυφερά
δυο εφιάλτες στην γωνιά
σαν comedie
απόψε στο όνειρο η φυγή
άλλαξε χρώμα και η φωνή
και είπε "Γίνε ζωντανή"
για μια στιγμή
για μια στιγμή...

2:54 AM  
Blogger bereniki said...

*kat:
καλώς ήρθες! είμαστε και συνονόματες μάλλον :)
σ'ευχαριστώ που είσαι αισιόδοξη.. απλά είμαι πολύ καιρό τώρα σε αυτόν τον καλό δρόμο και έχω αρχίσει να κουράζομαι... είναι πολύ μεγάλη διαδρομή και θέλω κάποιον να με κουβαλήσει :P
kisses

*jim juanegro:
πόσες ζωές? πολλές, όσες και οι άνθρωποι που γνωρίζεις.. με κάθε άνθρωπο ζεις και μια διαφορετική ζωή..
πολύ μέσα πέφτεις... μια φυγή ονειρεύομαι.. από όλα..
για μια στιγμή? είναι αρκετή? :)
πολύ όμορφο!
καλημέρα

*****

12:43 PM  
Blogger Nam3l3ss said...

Να σου γράψω τα κλασικά; Πώς ο καιρός είναι γιατρός και πως οι μνήμες σβήνουν όσο περνούν τα χρόνια και γίνονται τα τέσσερα οκτώ και τα οκτώ δεκάξι;

Να σου πω πως θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα πονάς πια, που δε θα σου λείπει και που οι στιγμές ευτυχίας δε θα έχουν αξία ακριβώς γιατί κατάφερες να τις πραγματοποιήσεις και χωρίς εκείνον;

Θες να στα πω αυτά;

Πες μου μονάχα πόσο γεμάτο το θες το μπουκάλι με τις ψεύτικες ελπίδες και εγώ θα στο γεμίσω ακριβώς μέχρι εκεί...

Ήταν πολύ όμορφο το post σου, Βερενίκη. Κυρίως γιατί τα έγραφες όπως τα ένιωθες και γιατί τα ένιωθες ενώ τα έγραφες (βγάζει νόημα αυτό που μόλις είπα, άραγε; )

Αλλά πιο πολύ γιατί κρύβει μια τόσο μεγάλη αλήθεια στις γραμμές του το κείμενό σου που ξεφεύγει από τις λέξεις και φτιάχνει δικές του εικόνες.

Θα σου πω μονάχα τούτο:

"Έγινε η απώλεια συνήθειά μας..."

Γιατί αυτό είναι η πραγματική αλήθεια. Δεν ξεπερνάς. Συνηθίζεις στην ιδέα πως απλά δε θα ξεπεράσεις.

Και μετά,
απλά,
ήρεμα,
γαλήνια
και δειλά,
αφήνεις τα χρόνια να περνούν με μια κρυφή ελπίδα.

(Είμαι πολύ ωμός; I'm sorry if I am)

11:03 PM  
Blogger bereniki said...

*nam3l3ss
όχι δεν είσαι πολύ ωμός... είσαι ακριβώς όσο πρέπει... συμβαίνει ακριβώς αυτό που περιγράφεις. αφήνουμε τα χρόνια να περνάνε συνιθίζοντας έχοντας μια κρυφή ελπίδα. κι ένώ παράλληλα κατηγορούμε οτν εαυτό μας που τα αφήνει να περνάνε, είμαστε πολύ αδύναμοι για να κάνουμε κάτι άλλο.. κι αυτά τα γμμένα δεν μπορούν παρά να κυλήσουν...
kisses dear
*****

12:05 PM  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home