KiSs OfF

I need someone a person to talk to
Someone whod care to love
Could it be you
could it be you
Situation gets rough
then I start to panic
Its not enough its just a habit
Hey kid your sick
well darling this is it
You can all just kiss off into the air
Behind my back I can see them stare
Theyll hurt me bad but I wont mind
Theyll hurt me
they do it all the time
Yeah yeah
they do it all the time
I hope you know this will go downOn your permanent record
Oh yeah
well dont get so distressed
Did I happen to mention that Im impressed
I take one one one cause you left me
and
Two two two for my family
and
3 3 3 for my heartache
and4
4
4 for my headaches
and5
5
5 for my lonely
and6
6
6 for my sorrow
and7
7 for no tomorrow
and8
8
I forget what 8 was for
and9
9
9 for a lost God
and10
10 10 10 for everythingEverything everything everything
You can all just kiss off into the air
Behind my back I can see them stare
Theyll hurt me bad but I wont mind
Theyll hurt me
they do it all the time
Yeah yeah
they do it all the time

the best is yet to come..

or do we need a comeback ?

δεν είναι περίεργο που μερικές φορές νιώθεις ότι χρειάζεσαι κάτι και τελικά ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο κάτι άλλο?
ή άλλες φορές που νομίζεις ότι σου αρέσει κάτι... και το θεωρείς αξεπέραστο... κορυφαίο... και ξαφνικά εμφανίζεται κάτι άλλο που είχες ξεχάσει και είναι 1000 φορές καλύτερο και λες.. μα ναι...πώς δεν το είχα σκεφτεί...

τα τελευταία χρόνια το αγαπημένο μου γλυκό είναι σοκολάτα υγείας. και ειδικά, σοκολάτα υγείας με πορτοκάλι. το θεωρούσα αξεπέραστο. σε απλή σοκολάτα, σε ρόφημα, σε κέικ, σε fitness bar... οτιδήποτε αρκεί να περιέχει σοκολάτα υγείας και πορτοκάλι...
σήμερα πήγα για καφέ και δεν μου έφεραν κουλουράκι... εεε και λιχούδο καθώς είμαι, μπήκα φεύγοντας σε ένα ζαχαροπλαστείο να πάρω κουλουράκια -με πορτοκάλι κατά προτίμηση...-
τελικά έφυγα με ένα τέταρτο κορυφαία, αξεπέραστα τουλουμπάκια... και από τη στιγμή που δάγκωσα το πρώτο δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι....
μα πώς είναι δυνατόν να έχω χρόνια να φάω? πώς γίνεται να είχα ξεχάσει πόσο ανεπανάληπτα είναι...?

πώς ζούσα τόσο καιρό χωρίς τουλουμπάκια?????????

και φυσικά όλο αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά το ξεκίνημα πολλών συνειρμών με θέμα τις σχέσεις... όπως:

• όταν πας για καφέ με μια φίλη που έχεις να δεις μήνες και στο τέλος σκέφτεσαι.."μα γιατί δεν την βλέπω πιο συχνά αφού περνάμε τόσο όμορφα μαζι..." ...και φυσικά περνάνε πάλι μήνες μέχρι τον επόμενο καφέ...

ή

• όταν συναντάς τυχαία κάποιον πρώην σου και πάτε βόλτα και μιλάτε... και νιώθεις σα να μην έχει περάσει ούτε λεπτό από τότε που είσασταν αυτοκόλλητοι και λες "μα γιατί χωρίσαμε?...αφού ταιριάζουμε τόσο πολύ..." ...και μετά φεύγει και δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ ίσως ή -ακόμα χειρότερα- τον ξαναβλέπεις και σιγουρεύεσαι ότι κακώς χωρίσατε (if u know what i mean) και μετά φεύγεις και δεν τον ξαναβλέπεις...εκτός και αν τον ξανασυναντήσεις κάπου τυχαία πάλι :P...ωχ μεγάλη κουβέντα οι πρώην κακώς την άνοιξα...

ή

• τότε που γράφτηκα ξανά κολυμβητήριο μετά από χρόνια και είπα στην ειρήνη ..."αυτό είναι το φυσικό μου περιβάλλον... απορώ πώς ζούσα τόσα χρόνια έξω από τις πισίνες.. με χαλαρώνει τόσο πολύ το κολύμπι, μου κάνει τόσο καλό.." ...και μετά ήρθε η εξεταστική και τα παράτησα πάλι...

ή...

• όταν επισκέπτεσαι για λίγο την αγαπημένη σου πόλη και περπατάς στους αγαπημένους σου δρόμους και λες... μα πώς μπορώ και ζω μακριά από αυτά τα μέρη... πώς αντέχω να μην περπατάω εδώ καθημερινά, να μην πίνω τον καφέ μου σε αυτό το τραπεζάκι και να μην χαζεύω κάθε πρωί αυτό το βουνό απέναντι...

τελικά η ζωή μας είναι γεμάτη συμβιβασμούς?
πράγματα και ανθρώπους που θέλουμε να έχουμε γύρω μας αλλά δεν μπορούμε... και συνιθίζουμε να ζούμε χωρίς αυτούς... και πείθουμε το μυαλό μας ότι όλα αυτά που έχουμε είναι αναντικατάστατα και απαραίτητα.. ενώ στην πραγματικότητα θα τα αλλάζαμε όλα στη στιγμή για να έχουμε εκείνο.. το άλλο... που είχαμε τότε... και για κάποιον ηλίθιο λόγο χάσαμε...?

και αλήθεια γιατί τα χάνουμε όλα αυτά τα υπερθετικά...?

είναι στη φύση μας να μην εκτιμάμε το απόλυτο μέχρι να το χάσουμε και να πρέπει να βρεθεί ξαφνικά και απροειδοποίητα μπρος στη μούρη μας για να μας πει "τζα... remember me?" για να νιώσουμε πόσο απαραίτητο είναι?

είναι ανάγκη να φάμε σκατά για να νιώσουμε πόσο νόστιμο είναι το σορόπι?

και γιατί...ενώ τρώμε καθημερινά σκατούλες, πείθουμε το μυαλό μας ότι είναι ό,τι πιο νόστιμο υπάρχει και δεν παραδεχόμαστε ότι "όχι ρε γαμώτη... τα τουλουμπάκια είναι καλύτερα... μου λείπουν... θα πάω στο φούρνο να πάρω!"

...τι μας εμποδίζει τόσο να πάμε και να κυνηγήσουμε ακριβώς αυτό που θεωρούμε κορυφαίο...?
...τι μας κάνει να συμβιβαζόμαστε και να μην το καταλαβαίνουμε καν μέχρι να δούμε κατάφατσα το υπερθετικό...?
..και τι κρίμα γαμώτο που όταν το ΄βλέπουμε επιτέλους και ξυπνάμε... είναι ήδη πολύ αργα?
εγωισμός..?
φόβος?
υπερευαισθησία?
...ή απλή χαζομάρα και ύπνος...?

.........ευτυχώς ο φούρνος είναι κοντά και τα τουλουμπάκια δεν θα λείψουν πάλι για χρόνια από το διαιτολόγιό μου...
για τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα...
αλλά ποτέ δεν ξες.. ίσως υπάρχουν και πιο νόστιμα πράγματα που θα πεταχτούν μπροστά και θα μου κάνουν τζα πριν πεταχτεί κανας πρώην και αρχίσω να τρώω τα νύχια μου..!

6

και από τότε

πάω για ύπνο όταν ξημερώνει

γιατι όλο το βράδυ ξαπλώνω στα μαλλιά σου

και τους ψιθυρίζω παραμύθια