οι Έρωτες και τα Παραμύθια

Παλιά μου άρεσε να ξαπλώνω στα χαλιά και να ακούω μουσική. Έσβηνα όλα τα φώτα, άναβα κεριά και χάζευα τα αστεράκια στον ουρανό μου. Μερικές φορές έπαιρνα ένα κερί και το ημερολόγιό μου και έγραφα στιχάκια. Συνήθως στιχάκια από ερωτικά τραγούδια, άλλες φορές δικά μου ερωτόλογα… ζωγράφιζα καρδούλες και λουλούδια, πεταλούδες και κεραυνούς… ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να ζήσω τον απόλυτο έρωτα!
τώρα το θεωρώ χάσιμο χρόνου αυτό. Όλα αυτά που φανταζόμουν δεν έγιναν ποτέ ακριβώς έτσι. Ήρθαν πολλές φορές οι όμορφες στιγμές, γεμάτες τρυφερότητα, πάθος, αγάπη… και μετά έφυγαν και έμεινε η ανάμνησή τους να με τρυπάει στο στομάχι. Γιατί στα όνειρα πάντα ξεχνάμε να βάλουμε το τέλος. Αλλά το τέλος υπάρχει και έρχεται πάντα. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τα παραμύθια και χρειάζεται κάποιος με πολύ ευαίσθητη και παιδική ψυχή για να σε κάνει να ζήσεις ένα παραμύθι – ή να σε αφήσει να του κάνεις τη ζωή παραμύθι…
υπάρχουν λοιπόν και άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα παραμύθια… που τα θεωρούν άσκοπα, χάσιμο χρόνου, χαζά, παιδικά…. Υπήρξαν άραγε αυτοί ποτέ παιδιά? Έκαναν όνειρα? Ερωτεύονται? Γιατί, πώς να ερωτευτείς αν δεν πιστεύεις στα παραμύθια…?

Μπορείς ποτέ να ερωτευτείς πραγματικά κάποιον και να μην τον θεωρείς πρίγκιπα, άγγελο, κεραυνό, κομήτη? Κάτι μυθικό ή μη ανθρώπινο!

Μη γελάτε, σοβαρολογώ!

Κοιτάω το παρελθόν και προσπαθώ να καταλάβω ποιοι με ερωτεύτηκαν πραγματικά… μόνο όσοι είδαν μέσα μου το παραμύθι τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι είδαν κάτι πολύ ρηχό, είδαν απλά αυτό που φαίνεται, είχαν πόθο και τίποτα περισσότερο… ο πόθος τελειώνει γρήγορα… αρχίζει να εξατμίζεται μετά το πρώτο φιλί και όσο πιο δυνατός είναι, έχει μεγαλύτερη ορμή και φεύγει…

ο έρωτας όμως, ο πραγματικός έρωτας κρατάει για πάντα… κοιτάς όλο και πιο βαθιά μέσα στον άλλο και αναρωτιέσαι τι υπάρχει, τι πλάθει η τρελή του φαντασία. Ακόμα κι όταν οι δρόμοι σας χωρίσουν για ανούσιους, ανθρώπινους λόγους… ακόμα και τότε τον σκέφτεσαι τα βράδια κι αναρωτιέσαι σε ποια κάστρα τριγυρνάει, τι ιστορίες λέει στην τωρινή του ερωμένη, σε ποιο ρόλο εξασκεί τη φαντασία του και τι όνειρα βλέπει. Κι εκείνος σε βάζει πάντα στα πιο ασφαλή σημεία των σκέψεών του, γιατί θέλει να είναι σίγουρος ότι πάντα είσαι καλά, γιατί ελπίζει πως μια καλή σκέψη μπορεί να σε προστατέψει... Και πάντα βρίσκεται στα όνειρά σου ακόμα και αν έχεις ερωτευτεί κάποιον άλλο. Ένας είναι ο φύλακας άγγελος που φυλάει το κουτάκι με την αστερόσκονή σου, ένας άλλος ίσως είναι που θα σώσει το πριγκιπόπουλό σου όταν του επιτεθούν οι μαύροι μετεωρίτες, μερικές φορές μεταμορφώνεται σε νεράιδα και σε βοηθά να κοιμηθείς όταν η καρδιά σου πληγώνεται…

υπάρχει πάντα

σαν κάτι το υπερπραγματικό,

σαν φυλαχτό κάτω από το μαξιλάρι σου,

σαν την πιο όμορφη σκέψη που φυλάς βαθιά στο μυαλό σου

και εκείνη ξεγλιστρά για να σε γαληνέψει και να σου πει:

«υπήρξα κάποτε,

με βρήκες και από τότε μεταμορφώνομαι συνεχώς…

θα με ξαναβρείς πολλές φορές,

στις πολλές κατάλληλες στιγμές της ζωής σου…

σταμάτα τώρα να πονάς και άφησέ με να κοιμηθώ,

να ξεκουραστώ,

να δυναμώσω

...για να σε ξαναχτυπήσω με τα βέλη μου,

να νιώσεις αυτόν τον υπέροχο πόνο…

και μετά θα σου στείλω τα πιο γλυκά χείλη του κόσμου και θα τον πάρουν μακριά τον πόνο…»

gute nacht, mi amor