tag:blogger.com,1999:blog-387652112024-03-08T00:43:55.690+02:00cassiopeiaberenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-21706556996706805602008-08-04T02:01:00.004+03:002008-08-04T10:10:38.343+03:00te echo de menos........<div align="justify"> </div><div align="justify"><strong>"te echo de menos,</strong></div><div align="justify"><strong>suenos dulces"</strong></div><div align="justify"> </div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-9033124163735063072008-06-18T20:59:00.002+03:002008-12-11T20:58:43.282+02:00ιδιογράφως - κάρμα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr27rH7jW1PveNiyL17sGgYY-EwZKDyrpub1kQ2dGz7cvOzMSdHBqsjhi0u24x-ZZzRF3O-zjQnZ276WFr3YOsubm2bFh0RAbmLBvVtS3F5u6v_Jlom2ZbzzSYhAQypTZBP0T7Gw/s1600-h/DSC05693.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5213283178776839762" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr27rH7jW1PveNiyL17sGgYY-EwZKDyrpub1kQ2dGz7cvOzMSdHBqsjhi0u24x-ZZzRF3O-zjQnZ276WFr3YOsubm2bFh0RAbmLBvVtS3F5u6v_Jlom2ZbzzSYhAQypTZBP0T7Gw/s320/DSC05693.jpg" border="0" /></a> μετά το όμορφο ισπανικό χειρόγραφο του αγαπητού nam3l3ss (εμείς πρέπει να κάνουμε ένα ξενύχτι με αλκοόλ στην παραλία τώρα που καλοκαίριασε) σας παραθέτω κι εγώ τα υπέροχα γραμματάκια μου...<br />σημειώνω βέβαια ότι ως πολαπλή και μπερδεμένη προσωπικότητα, έχω πολλούς διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες, ανάλογα με τη διάθεση, το στυλό και το άτομο στο οποίο απευθύνομαι όταν γράφω... σε εξεταστικές δε έχω άλλο στυλ σε κάθε σελίδα καθότι δεν μπορώ να βλέπω τα ίδια γράμματα τόσες ώρες..βαρετό!<br />ένιγουέι...<br /><br /><div align="center"><span style="color:#cc66cc;"><strong>θυμάμαι κάποια νύχτα που χες πει<br />"έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ, θα μείνεις ξένος"<br />και σε κοιτούσα σαν παιδί<br />που κάποιος του πε το γιατί<br />φυσάει ο αγέρας στη ζωή του αγριεμένος...<br />(παντελής ροδοστόγλου - διάφανα κρίνα)</strong></span></div><div align="justify"><br />ps. έχω ξαναποστάρει το ίδιο χαρτάκι τη μέρα που το έγραψα... στο παλιό blog<br /><a href="http://cassi0pea.blogspot.com/2006/08/blog-post_25.html">http://cassi0pea.blogspot.com/2006/08/blog-post_25.html</a></div><br /><div align="justify">πώς ήρθαν έτσι σκατά τα πράγματα και βρίσκομαι πάλι στην ίδια κατάσταση να αναρωτιέμαι τι σκατά τρέχει με το κάρμα μου και πέφτω συνεχώς πάνω σε βράχια.... όσο κακό και να χω κάνει δε θα πρεπε να έχει κοπάσει η εκδίκηση τόσα χρόνια? </div><div align="justify">πόσους δικαιούμαι να βάλω στο παιχνίδι...?</div><div align="justify">θέλω να δω τα ορνιθοσκαλίσματα όλων σας, αλλά βλέπω ότι ο nam3l3ss κάλεσε 3 οπότε αφού από μικρή έχω το 3 σαν αγαπημένο αριθμό θα πω το 3ο, 6ο και 9ο άτομο των λινκ μου (3+3=6+3=9!!!)</div><div align="justify">για να δω..</div><div align="justify">Vaggie, Drak Morfeus* κι επειδή αυτοί που ακολουθούν έχουν καιρό να επισκευτούν τούτο το blog (σνιφ, άι μις γιου βλαμμένα) με εξαίρεση τη μανταλενιώ που όμως διάβασα σε ποστ ότι δε γουστάρει να παίξει (σνιφ μαρί!) ο κλήρος πέφτει στο μαργκούδι!</div><div align="justify">συνοψίζοντας...</div><div align="justify"><span style="color:#cc0000;">βάγκι, ντρακ μόρφιους και μαργκό γιου αρ νεξτ</span></div><div align="justify">πάω να δβσ τώρα</div><div align="justify">μουτσ στις μύτες</div><div align="justify">*****</div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-34055589159836118062008-05-25T22:28:00.000+03:002008-12-11T20:58:43.513+02:00Θέλω κι άλλο...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4tDror2TGnCBAssGl9Oi7NMe_hilwy5CIpSu7Zv6zP4wa0wKNkGk6rR48X1ehm74DljCxQh0ynVRnSFDRLdH3Dt7bJLkDLtpgR5TAN4GBFCYEg52bZ8oLJhR0hqTzv6OBpvLVZA/s1600-h/Both+and+Stuff+(18).JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4tDror2TGnCBAssGl9Oi7NMe_hilwy5CIpSu7Zv6zP4wa0wKNkGk6rR48X1ehm74DljCxQh0ynVRnSFDRLdH3Dt7bJLkDLtpgR5TAN4GBFCYEg52bZ8oLJhR0hqTzv6OBpvLVZA/s320/Both+and+Stuff+(18).JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5204399823615999810" /></a>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-39732490966713926912008-02-14T17:46:00.002+02:002008-02-14T17:58:49.657+02:00blind<object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/PUDvKCcBino&rel=1"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/PUDvKCcBino&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object><br /><br />σήμερα κατάλαβα πως δεν έχω συνέλθει ακόμα<br />και δεν έχει να κάνει με τη μέρα. να φανταστείς το είχα ξεχάσει κ μου το θύμισε ο μπαμπάς μου.<br /><br />απλά είδα κάτι. και χτύπησα 38ρι μέσα σε 10 λεπτά.<br /><br />if i could drive you from the ceiling<br />i'd freeze us both in time<br />and find a brand new way of seeing<br />ur eyes forever glued to mine<br /><br />κατέβα απ'το ταβάνι γαμώτ...<br /><br />θα ήθελα πολύ να σε ρωτήσω... δεν είχες καταλάβει τον εαυτό σου πριν με πλησιάσεις? δεν το έβλεπες ότι θα με πληγώσεις? <br />σκατά<br />γιατί είναι τόσο απερίσκεπτοι κάποιοι άνθρωποι? <br />οι δυνατοί με τους δυνατούς ρε. τους ευαίσθητους αφήστε μας απ'έξω. <br />παρουσιάζεις πρώτα τον ωραίο σου εαυτό, τον γεμάτο καλοσύνη και παιδικότητα και μετά θυμάσαι ότι δεν έχεις συναισθήματα? γιατί? γιατί να πλησιάσεις έναν άνθρωπο που βλέπεις ότι το κύριο πράγμα που κάνει είναι να νιώθει? για να πειραματιστείς?<br />θα θελα πολύ να μάθω...<br />ίσως και όχι<br />ίσως αν μάθαινα να πληγωνόμουν κι άλλο<br />ψαρωτικό και ίσως και να μη σκέφτηκες ότι θα το δω. μαλακία μου και που το είδα δλδ, αλλά τι να κάνω, πειραματίζομαι κι εγώ για να βλέπω σε τι στάδιο βρίσκομαι.<br />το οτι κλαίω εδώ και μισή ώρα δεν είναι πολύ καλο<br /><br />δεν πειράζει, θα μου περάσειberenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-83035216488645845852008-02-08T01:21:00.000+02:002008-02-08T01:37:46.308+02:00οδηγίες χρήσης συναισθημάτων.1<strong>αν ποτέ νιώσεις πόσο πολύ σ' αγαπάω</strong><br /><strong>μην τρομάξεις</strong><br /><strong>κλείσε τα μάτια σου, δες με απέναντί σου και</strong><br /><strong>χαμογέλα</strong><br /><strong>(Κ)</strong><br /><strong>*****</strong>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-2426793911628381862008-02-01T00:47:00.000+02:002008-02-01T01:12:41.833+02:00χαμένες μέρες<div align="justify">υπάρχουν μέρες που απλά τις πετάω<br />δεν ξέρω γιατί<br />δεν κάνω τίποτα<br />πέρα από κάποιες χαζές σκέψεις για το παρελθόν και την επανάληψη του στο παρόν και την ματαιότητα του να πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι στο μέλλον.<br />μετά αυτοχαστουκίζομαι για αυτά που δεν κανω.<br />για τις δραστικές αποφάσεις που δεν παίρνω και για τις μέρες που ξοδεύω έτσι απλά.<br />η μαμά μου λέει πως ίσως το έχω ανάγκη. να ξοδεύω κάποιες μέρες. ίσως έτσι ξεκουράζω το μυαλό μου...<br />πρέπει να σταματήσω να το κουράζω με ηλίθιες σκέψεις και αναπάντητα γιατί. το γιατί πρέπει να γίνει μια απαγορευμένη λέξη. όπως το πάντα, το ποτε και το ...δεν θυμάμαι καν πιο είναι το τρίτο.<br />δεν θα γίνει όμως ποτέ αυτό γιατί η πρόταση της απαγόρευσης περιλάμβανε μία απαγορευμένη λέξη. άρα άκυρη.<br />φακ </div><div align="justify"><br />είναι κι αυτό ένα χαμένο ποστ. ένα χαζολόγημα. μάταιο. </div><div align="justify"><strong>δεν θα πρεπε καν να σκέφτομαι αυτά που γράφω, </strong></div><div align="justify"><strong>κι όμως όχι μόνο τα σκέφτομαι αλλά τα καταγράφω κιόλας.</strong><br /><br />με νανουρίζει όμως αυτό. η αυτόματη καταγραφή των σκέψεων.<br /><br />ο χρόνος περνάει και τα λάθη του παρελθόντος δεν διορθώνονται ποτέ. το μτκ έλεγε ότι δεν πρέπει να τα σκεφτόμαστε γιατί έτσι χάνουμε περισσότερο χρόνο. αν θες να αλλάξεις κάτι άλλαξέ το και μην το σκέφτεσαι. αν άργησες να κάνεις κάτι κάντο τώρα γιατί μετά θα έχεις αργήσει περισσότερο.<br /><br />και γιατί θέλουμε τόσο πολύ να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος? γιατί γυρίζουμε και τα σκεφτόμαστε? γιατί ασχολούμαστε με πράγματα που μας πλήγωσαν και δεν κάνουμε νέα αρχή απευθείας? περίεργο πράγμα ο εγκέφαλός μας. ειδικά ο δικός μου. πότε ακριβώς έγινε έτσι άραγε? και γιατί με νοιάζει τόσο? γιατί δεν αλλάζω απλά τον τρόπο που σκέφτομαι? είναι πολύ απλό. απλά δεν ασχολείσαι με αυτά που έγιναν και δεν αλλάζουν.<br />είναι αλήθεια πολύ απλό. και το πετυχαίνω μερικές φορές αλήθεια... αλλά γιατί δεν το πετυχαίνω συνέχεια?<br /><br />ίσως αυτή είναι η απάντηση στο γιατί των χαμένων ημερών.<br />καταλήγεις ένα βράδυ να νιώθεις ότι άδειασες τόσο πολύ τις τελευταίες μέρες. άδειασες όλες τις σκέψεις σου στον αέρα. και θέλεις να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις με φρέσκια διάθεση.<br />οι επόμενες μέρες θα είναι υπέροχες, το νιώθω.<br />ίσως οι σκέψεις απλά βρίσκουν τρόπους να τρυπώνουν πάλι μέσα μου σιγά σιγα. γι΄αυτό οι χαμένες μέρες είναι περιοδικό φαινόμενο.<br />ανυπομωνώ να ξημερώσει όμως.<br />ήδη χαμογελάω</div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-87524601546750794782008-01-31T11:41:00.000+02:002008-01-31T11:45:27.608+02:00τώρα είναι ασφαλές να φύγετε από τη χώρα σας...<div align="justify"><br />Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ<br /><br />Σήμα κινδύνου για την υγεία ενηλίκων και -κυρίως- παιδιών εκπέμπουν έλληνες επιστήμονες που προχώρησαν πρόσφατα σε μια σημαντική ανακάλυψη: η ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων καταστρέφει το DNA των κυττάρων! Καθώς οι ειδικοί συγκεντρώνουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία για τις βλαβερές συνέπειες από τη λεγόμενη «ηλεκτρομαγνητική ρύπανση», το εύρημα αυτό αποτελεί το τελευταίο, χρονικά, επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι οι βλάβες αυτές μπορεί να είναι μη αναστρέψιμες.«Καταστροφή στο DNA ισοδυναμεί με κυτταρικό θάνατο ή κληρονομήσιμες γενετικές μεταλλαγές αν συμβεί σε αναπαραγωγικά κύτταρα. Αυτές οι μεταλλαγές είναι μη φυσιολογικές, με συνέπεια να επέρχεται θάνατος ή σοβαρές ασθένειες, καθώς και αλλαγές ακόμη και στην κατάσταση του οργανισμού. Οποιαδήποτε αλλαγή στο DNA των αναπαραγωγικών κυττάρων μεταφέρεται στις επόμενες γενεές» εξηγεί ο Δημ. Παναγόπουλος, βιοφυσικός και ερευνητής.<br /><br />Τα πειράματα ξεκίνησαν εδώ και αρκετά χρόνια από επιστημονική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Λ. Μαργαρίτη, διευθυντή του τομέα Βιολογίας Κυττάρου και Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τα πλέον πρόσφατα αποτελέσματά τους δημοσιεύθηκαν μέσα στο 2007 σε ένα από τα πιο έγκυρα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, το «Mutation Research». Εγιναν, μάλιστα, σε έντομα, που θεωρούνται πιο ανθεκτικά από τον άνθρωπο στις ακτινοβολίες. Οι επιστήμονες επέλεξαν να μελετήσουν την επίδραση της ακτινοβολίας στο αναπτυσσόμενο κυτταρικό σύστημα των ωοθηκών νεαρών θηλυκών εντόμων που εκτέθηκαν στην ακτινοβολία κινητού τηλεφώνου για έξι λεπτά ημερησίως και για έξι μόνο μέρες. Σύνδρομο μικροκυμάτων<br /><br />Τα αποτελέσματα εντυπωσίασαν ακόμη και τους πιο έμπειρους ερευνητές: σε πολύ μεγάλο ποσοστό -μέχρι 60%- αναπτυσσόμενων αβγών το DNA των κυττάρων είχε καταστραφεί από την ακτινοβολία! Τα πειράματα είναι τα πρώτα παγκοσμίως που αποδεικνύουν ότι οι ακτινοβολίες της κινητής τηλεφωνίας προκαλούν κυτταρικό θάνατο σε ζωντανά πειραματόζωα με έκθεση μόλις λίγων λεπτών. Ενα από τα συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι συμπτώματα όπως κεφαλαλγίες, κόπωση, απώλεια μνήμης, διαταραχές στον ύπνο και στη συγκέντρωση κ.ά. που έχουν καταγραφεί σε ανθρώπους που εκτίθενται σε παρόμοιες ακτινοβολίες και έχουν ονομαστεί διεθνώς «σύνδρομο μικροκυμάτων» είναι δυνατό να οφείλονται σε καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων από τη χρήση κινητών τηλεφώνων. «Λόγω της ακτινοβολίας που απορροφάται από τον οργανισμό, αυξάνεται ο κίνδυνος για ανάπτυξη κακοήθους όγκου (γλοίωμα) στον εγκέφαλο, καθώς και νευρινώματος στο ακουστικό νεύρο -καρκίνος του ακουστικού νεύρου- μετά από 10 ή περισσότερα χρόνια χρήσης κινητού, ιδιαίτερα στην πλευρά του εγκεφάλου που έγινε η χρήση. Αυξάνεται ο κίνδυνος για βλάβη στον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, με αποτέλεσμα να μπορούν να περάσουν βλαβερές ουσίες από το αίμα στον εγκέφαλο. Παράλληλα παρουσιάζονται βλάβες στα νευρικά κύτταρα αλλά και στείρωση» υπογραμμίζει ο καθηγητής Λ. Μαργαρίτης.<br /><br />Ασφαλώς, πολλαπλοί είναι οι κίνδυνοι για τα παιδιά. Οπως εξηγεί, «επειδή οι διαστάσεις του κρανίου τους είναι μικρότερες και τα οστά πιο μαλακά, ευνοείται η απορρόφηση ακτινοβολίας. Θεωρούνται πιο ευάλωτα γιατί είναι υπό συνεχή ανάπτυξη, παράγουν δηλαδή νέα κύτταρα». Σε αυτό το πλαίσιο η υπουργός Υγείας της Γαλλίας, Ροσελίν Μπασελό, στις 3 Ιανουαρίου 2008, έκανε έκκληση προς τους γονείς να είναι πολύ προσεκτικοί στη χρήση κινητού από τα παιδιά τους. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι οι επιπτώσεις θα ήταν ίσως λιγότερο σοβαρές για τον άνθρωπο αν τα όρια έκθεσης ήταν πιο αυστηρά.<br /><br />Τα όρια ασφαλείας«Τα σημερινά όρια δυστυχώς δεν καλύπτουν τη δημόσια υγεία από αυτές τις βλάβες. Διαμορφώθηκαν το 1997 από τη Διεθνή Επιτροπή Μη Ιονίζουσας Ακτινοβολίας για να προστατεύουν από αύξηση θερμοκρασίας που μπορεί να προκαλέσει η ακτινοβολία. Βασίζονται μόνο σε βραχυπρόθεσμη έκθεση και στην ένταση της ακτινοβολίας και δεν λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες, όπως τη διάρκεια έκθεσης, τη συχνότητα κ.ά. Γι' αυτό τον λόγο οι συνεχείς μετρήσεις που αναφέρουν ότι οι κεραίες εκπέμπουν εντός των ορίων ασφαλείας δεν προστατεύουν το κοινό από τη χρόνια έκθεση στην ακτινοβολία, με αποτέλεσμα να εκτίθεται σε κινδύνους χωρίς να το γνωρίζει», τονίζει ο Λ. Μαργαρίτης. Αν και τα όρια έκθεσης υιοθετήθηκαν από την Ε.Ε. και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ), η επιστημονική κοινότητα εμφανίζεται ιδιαίτερα προβληματισμένη. Ενδεικτικό είναι ότι προσφάτως ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος (συμβουλευτικό όργανο της Ε.Ε.) προειδοποίησε για πιθανούς κινδύνους στην υγεία προερχόμενους από τα κινητά και <span style="color:#ff0000;"><strong>τον περασμένο Αύγουστο η Bioinitiative Report,</strong></span> μια εξειδικευμένη έκθεση που συντάσσεται από επιστήμονες της Σουηδίας, της Αυστρίας, των ΗΠΑ, της Αγγλίας κ.λπ. <strong><span style="color:#ff0000;">πρότεινε τη μείωση των ορίων έκθεσης στην τιμή 0,1 μικροβάτ ανά τετραγωνικό εκατοστόμετρο (τ.ε.), δηλαδή για την Ελλάδα <span style="color:#ffff00;">7.200 φορές κάτω από τα σημερινά «όρια ασφαλείας»! </span>Στη χώρα μας οι τιμές κυμαίνονται μεταξύ 360 και 720 μικροβάτ ανά τ.ε.<br /></span>Εν τω μεταξύ δεν είναι λίγα τα κράτη και οι περιοχές που ήδη μείωσαν τα όρια κάτω από τα προβλεπόμενα: Στην Ιταλία, τη Ρωσία, την Πολωνία και το Παρίσι το όριο είναι πλέον 10 μικροβάτ ανά τ.ε., στο Σάλζμπουργκ της Αυστρίας 0,1 μικροβάτ ανά τ.ε., και στο Βέλγιο 1-2 μικροβάτ, ενώ υπάρχουν προτάσεις για περαιτέρω μείωση.</strong> <span style="color:#ffffcc;"><strong>«Κάνουμε έκκληση στην πολιτεία», καταλήγουν οι επιστήμονες, «να μειώσει τα όρια που έχει θεσπίσει με τον νόμο περί τηλεπικοινωνιών του 2006, ακολουθώντας το παράδειγμα των χωρών αυτών. Το μήνυμα έχουν υιοθετήσει και μεγάλοι δήμοι της χώρας, όπως της Αθήνας και του Πειραιά, που με ψήφισμά τους καλούν το κράτος να προβεί άμεσα σε μείωση των ορίων».<br /></strong></span>ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 20/01/2008</div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-704343427507485072008-01-26T03:28:00.000+02:002008-01-26T03:31:58.125+02:00i miss..that...<div align="justify"><strong>Τους τελευταίους μήνες τους περνάω μόνη μου. Συναισθηματικά εννοώ. Δεν λέω πλέον αυτά που νιώθω σε κανέναν. Τους φίλους μου τους βλέπω πιο συχνά από ποτέ και μοιράζομαι μαζί τους τις χαρές και τις λύπες τους. Τα δικά μου τα έχω πετάξει στην άκρη. Τα συζητάω πού και πού με τον εαυτό που και τα καταγράφω σε αρχεία .txt που δεν αποθηκεύω όταν σβήνω τον υπολογιστή. Μου λείπεις πολύ. Πάντα μου λείπεις. Ήταν τα τέταρτα χριστούγεννα μακριά σου φέτος. 2003+<span style="color:#ffcccc;">4</span>=2007. το 4 ήταν ο αγαπημένος σου αριθμός. 4 χρόνια χωριστά λοιπόν…<br />Άραγε αν ήξερες πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που έπαψα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου… θα γελούσες που έχεις δίκιο? Ή θα πληγωνόσουν περισσότερο?<br />Μακάρι να μπορούσα να ερωτευτώ ξανά όπως είχα ερωτευτεί εσένα. Μακάρι να γνωρίσω κάποιον και να τα νιώσω πάλι όλα αυτά. Δε θέλω να πιστέψω πως συμβαίνει μόνο μια φορά γιατί αν είναι έτσι έγινε πολύ νωρίς… και τώρα μου λείπει πάρα πολύ.<br />Θυμάσαι τότε που φύγαμε από τη σαντορίνη ξαφνικά και ψάχναμε 2 άτομα να τους χαρίσουμε τα εισιτήρια για την βόλτα με το καραβάκι με το γυάλινο πάτο? Και ψάχναμε και κανείς δεν τα ήθελε γιατί όλοι είχαν κανονίσει κάτι για το επόμενο πρωί… κάπως έτσι νιώθω από τότε που χωρίσαμε… να θέλω τόσο πολύ να δώσω την αγάπη μου σε κάποιον και κανείς να μην τη χρειάζεται. Κι εγώ να μην αντέχω να την κρατάω..<br />και να ξέρω ότι εσύ τη θέλεις αλλά να μη σου τη δίνω… όχι σε σένα…<br />Είμαι άδικη τελικά?<br />Τι έχω καταφέρει? Να μας κάνω και τους δύο μόνους και δυστυχισμένους?<br />Συγγνώμη… μακάρι να ήταν στο χέρι μου να είμαι πάλι όπως τότε αλλά δεν είναι.. και είναι ειρωνικό γιατί εσύ με έκανες να νιώσω τόσα πολλά και τώρα δεν μπορώ να μην…<br />Μου λείπεις πολύ, αλήθεια…αλλά είναι αυτά τα μικρά διαλείμματα ευτυχίας που έχω πού και πού χωρίς εσένα… και τότε σιγουρεύομαι ότι κάνω το σωστό…<br />..και θυμάμαι εκείνο το σοφό που είχε πει ο αλμπερτούλης και περιγράφει αυτό που αισθάνομαι τώρα: <span style="color:#ffff99;">«μακάρι να ήθελα αλλά δεν θέλω..»</span></strong><span style="color:#ffff99;"><br /></span><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/W3-VZxkmmtI&rel=1&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=0"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/W3-VZxkmmtI&rel=1&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=0" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object><br /></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-36304563375950536072008-01-07T22:30:00.000+02:002008-01-07T23:13:09.626+02:002007 --> 2008<div align="justify">200<strong>8 </strong><br />Συνέβη <strong>και</strong> αυτό λοιπόν. Και για μία ακόμα φορά η χρονιά ξεκίνησε με χρώμα </div><div align="justify"><span style="color:#ff9900;"><strong>ζεστό</strong></span>, </div><div align="justify"><strong><span style="color:#33ccff;">γαλάζιο</span></strong> και </div><div align="justify"><strong><span style="color:#ff0000;">χαμογελαστό</span></strong>..<br /><strong>Αν έκανα έναν απολογισμό για το 2007, θα αποτελούνταν από 3 party.</strong><br />Το πρώτο κύλησε σωστά. </div><div align="justify">Το <span style="color:#99ffff;">πρώτο </span>πάρτυ του 2007, με πολλά χαμόγελα, πολύ χορό, πολύ φλερτ και ένα ηχείο στο πόδι μου. </div><div align="justify"><br />Στο <span style="color:#ccffff;">δεύτερο</span> μάλλον καλύτερα να μην είχα πάει. </div><div align="justify">Ήταν από αυτά τα πάρτυ χιονοστιβάδες. Πηγαίνεις έχοντας μία συγκεκριμένη -αλλά εν γνώσει σου καταδικασμένη- προσδοκία και τελικά σου προκύπτει μία άλλη πολλά υποσχόμενη, και ενώ ξεχνάς την πρώτη συγχρόνως καις άθελά σου την τρίτη που δεν την έχεις προσέξει καν… και πάνω στο κυνήγι για τη δέυτερη καταλήγεις μπλεγμένος χέρια πόδια με μία τέταρτη που σε πηγαίνει μια καταπληκτική βόλτα… νομίζεις ότι έχεις ανέβει στο πιο γαμάτο τρενάκι και ξαφνικά σε πλακώνει με χιόνια και σε αφήνει να παγώσεις μέχρι θανάτου.<br />Και λίίίίγο πριν πεθάνεις…. Έρχεται και σε ξεθάβει για να σε καλέσει στο...</div><div align="justify"> </div><div align="justify">νούμερο <strong><span style="color:#ccccff;">τρία</span></strong> πάρτυ...</div><div align="justify">...Στο οποίο αποφασίζεις να μην πας γιατί ξέρεις ότι εκεί θα σε περιμένει με περίστροφο…γιατί κάτω από το χιόνι δεν μπορούσε να σε δει… ενώ τώρα θα μπορέσει να σου πιει και το αίμα… </div><div align="center"><br />Και τελικά καταλήγεις....</div><div align="center">πως <strong>από όλο το 2007 άξιζαν μόνο η αρχή και το τέλος</strong>....</div><div align="justify">[Και πως όσα είχες γράψει μερικούς μήνες πριν για τα τρενάκια ίσως και να ήταν <span style="color:#3366ff;"><strong>πίπες(mple :P)</strong></span>.<br />Γιατί <em><strong>μερικές φορές</strong></em> είναι πιο σοφό να προσέχεις για να έχεις από το να τα δίνεις όλα και να τα χάνεις στο τέλος-<strong>όλα</strong>.]</div><div align="center"><strong>.....και πως θα γουσταρες πολύ να ξαναρχίσει από την αρχή το 2007 και να έχεις τη δύναμη να φέρεσαι κατά τη διάρκεια της χρονιάς όπως φέρθηκες στο τέλος...</strong></div><div align="justify"><br />Το 2008 λοιπόν αποφασίσαμε να μην πάμε σε πάρτυ και να το περάσουμε σπιτικά. </div><div align="justify">Πόσο τυχερός μπορεί να νιώθεις όταν ο παλιός χρόνος λίγο πριν φύγει ακούει τα βρισίδια σου και αποφασίζει να πείσει τον νέο να διαγράψει μεγαλόψυχα τις περιπέτειές σου και να σε φέρει ακριβώς πίσω εκεί που ήσουν 1 χρόνο πριν...?</div><div align="justify"><strong>όχι πολύ...γιατί μαζί με όλα τα άλλα επιστρέφει και μια γνώριμη φωνούλα...</strong> </div><div align="justify">«<strong><span style="color:#009900;">θα τα καταφέρεις ή θα γίνουν όλα πουτάνα?</span></strong> (ουπς..)»<br /><br />Και πάνω στην απίστευτα χασούρικη παρτίδα πόκερ </div><p align="justify">...<strong>αφήνεις τα αναπάντητα ερωτήματά σου και ξεκινάς τους συνειρμούς…<br /></strong><br /><span style="color:#cc66cc;"><strong>Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους είναι σαν παρτίδες πόκερ..</strong> </span></p><ul><li><strong>Δεν πρέπει να παίζεις αν δεν έχεις πολλά λεφτά – αντοχές στο παιχνίδι. </strong></li><li><strong>Μπορεί να έχεις το καλύτερο φύλλο και να ποντάρεις πολλά.. αλλά ο άλλος να πάει πάσο και να μην κερδίσεις τίποτα τελικά.. </strong></li><li><strong>Μπορεί να <em>νομίζεις</em> πως το φύλλο σου είναι χάλια άλλα να πάρεις την παρτίδα μπλοφάροντας.. </strong></li><li><strong>...Ή να <em>νομίζεις </em>ότι έχεις το καλύτερο φύλλο αλλά τελικά να σου το πάρει άλλος το παιχνίδι…</strong> </li></ul><p>τελικά όμως....<br />…<strong>σημασία έχει</strong></p><p><strong>να <em>ξέρεις </em>πότε ο άλλος μπλοφάρει και να πας πάσο πριν σου τα πάρει<span style="color:#ff0000;"> <em>όλα</em></span>..<br />Γι’αυτό δεν πρέπει να παίζεις όταν δεν έχεις ψυχολογήσει καλά τον <em>παίκτη</em>…<br />Και όταν νιώθεις ότι έχεις απέναντι σου κάποιον που παίζει <em>απλά</em> για να κερδίσει… που θέλει να σου <em>φάει</em> όλα τα λεφτά και να πάει στα μπουζούκια με την παρέα του…<br />…τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αλλάξεις τραπέζι…<br />Αλλά ακόμα και αν έχεις χάσει <em>όλα</em> σου τα <span style="color:#990000;">λεφτά</span></strong></p><div align="right"><span style="color:#ff0000;"><strong>Πάντα μπορείς να περιμένεις να αδειάσει θέση σε κάποιο άλλο τραπέζι…</strong></span></div><div align="left"><span style="color:#ff9900;"><strong>και όταν υπάρχει εκεί έστω και </strong><strong>ένας</strong> <strong>που τον ενδιαφέρει το</strong> <strong><em><span style="color:#33ccff;">παιχνίδι</span></em> και<em> όχι</em> η <span style="color:#990000;">νίκη</span>,</strong></span></div><div align="right"><strong><span style="color:#ff9900;">τότε το παιχνίδι θα είναι διασκεδαστικό για όλη την παρέα<br />και <span style="color:#00cccc;">θα κρατήσει</span> πολλές ώρες…</span></strong></div><div align="left"><strong><span style="color:#ff9900;">και<span style="color:#33ccff;">... <em>όταν</em></span> σου τελειώσουν τα <em><span style="color:#990000;">λεφτά</span></em>,</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color:#ff9900;">οι <span style="color:#ff0000;">σωστοί</span> συμπαίκτες θα σου δανείζουν… </span></strong></div><div align="right"><span style="color:#ff0000;"><strong><span style="color:#000000;"><span style="color:#ff9900;">γιατί...</span> </span><span style="color:#33ccff;">θέλουν να παίξουν <em>μαζί σου</em></span></strong></span></div><div align="center"><strong><span style="color:#ffcccc;">...ακριβώς όσο εσύ!</span></strong></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-12789576310911608902007-12-21T01:06:00.000+02:002008-01-07T23:48:16.040+02:00KiSs OfFI need <span style="color:#ffcccc;">someone</span> <strong>a person to talk to</strong><br />Someone whod <strong>care</strong> <strong>to <span style="color:#ffcccc;">love</span></strong><br />Could it be <strong>you </strong><br />could it be <span style="color:#ffcccc;"><strong>you</strong></span><br /><strong>S</strong>ituation gets <strong>rough </strong><br />then I start to <strong>panic</strong><br />Its not enough its just a habit<br />Hey kid your sick<br />well darling this is it<br />You can all just <span style="color:#ff0000;"><strong>kiss off</strong></span> into the air<br />Behind my back I can see them stare<br /><strong>Theyll hurt me bad</strong> but I wont mind<br /><strong>Theyll hurt me</strong><br /><strong>they do it all the time</strong><br />Yeah yeah<br /><strong>they do it all the time</strong><br /><strong><span style="color:#33cc00;">I hope you know this will go downOn your permanent record</span></strong><br />Oh yeah<br />well dont get so distressed<br />Did I happen to mention that <strong><span style="color:#ffff33;">Im impressed</span></strong><br />I take one one one cause<span style="color:#ff6666;"><strong> you left</strong></span> me<br />and<br />Two two two for my family<br />and<br />3 3 3 for <strong><span style="color:#ff6666;">my heartache </span></strong><br />and4<br />4<br />4 for <strong><span style="color:#ff6666;">my headaches</span></strong><br />and5<br />5<br /><strong><span style="color:#cc33cc;">5 for my lonely </span></strong><br />and6<br /><strong><span style="color:#ff99ff;">6</span></strong><br /><strong><span style="color:#ff99ff;">6 for my sorrow</span></strong><br />and7<br /><strong><span style="color:#ff6600;">7 for no tomorrow</span></strong><br />and8<br />8<br />I forget what 8 was for<br />and9<br />9<br />9 for a lost God<br />and10<br /><span style="color:#00cccc;"><strong>10 10 10 for everythingEverything everything everything</strong></span><br />You can all just <strong><span style="color:#ff0000;">kiss o</span></strong><span style="color:#ff0000;">ff</span> into the air<br />Behind my back I can see them stare<br />Theyll hurt me <span style="color:#ffff00;"><strong>bad</strong></span> but I wont mind<br />Theyll <span style="color:#ffff99;"><strong>hurt</strong></span> <strong><span style="color:#ffff99;">me<br /></span></strong>they do it <span style="color:#ffff66;"><strong>all the time</strong></span><br />Yeah yeah<br />they do it all the<strong><span style="color:#ccffff;"> time</span></strong>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-83273434475004881762007-12-14T02:09:00.000+02:002008-01-07T23:49:30.012+02:00the best is yet to come..<div align="justify"><strong><span style="color:#99ff99;">or do we need a comeback ?</span></strong></div><div align="justify">δεν είναι περίεργο που μερικές φορές νιώθεις ότι χρειάζεσαι κάτι και τελικά ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι χρειάζεσαι περισσότερο κάτι άλλο?<br />ή άλλες φορές που νομίζεις ότι σου αρέσει κάτι... και το θεωρείς αξεπέραστο... κορυφαίο... και ξαφνικά εμφανίζεται κάτι άλλο που είχες ξεχάσει και είναι 1000 φορές καλύτερο και λες.. μα ναι...πώς δεν το είχα σκεφτεί... </div><div align="justify"><br />τα τελευταία χρόνια το αγαπημένο μου γλυκό είναι σοκολάτα υγείας. και ειδικά, σοκολάτα υγείας με πορτοκάλι. το θεωρούσα αξεπέραστο. σε απλή σοκολάτα, σε ρόφημα, σε κέικ, σε fitness bar... οτιδήποτε αρκεί να περιέχει σοκολάτα υγείας και πορτοκάλι...<br />σήμερα πήγα για καφέ και δεν μου έφεραν κουλουράκι... εεε και λιχούδο καθώς είμαι, μπήκα φεύγοντας σε ένα ζαχαροπλαστείο να πάρω κουλουράκια -με πορτοκάλι κατά προτίμηση...-<br />τελικά έφυγα με ένα τέταρτο κορυφαία, αξεπέραστα τουλουμπάκια... και από τη στιγμή που δάγκωσα το πρώτο δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι....<br />μα πώς είναι δυνατόν να έχω χρόνια να φάω? πώς γίνεται να είχα ξεχάσει πόσο ανεπανάληπτα είναι...? </div><div align="justify"><strong>πώς ζούσα τόσο καιρό χωρίς τουλουμπάκια?????????</strong><br /><br />και φυσικά όλο αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά το ξεκίνημα πολλών συνειρμών με θέμα τις σχέσεις... όπως:</div><ul><li><div align="justify">όταν πας για καφέ με μια φίλη που έχεις να δεις μήνες και στο τέλος σκέφτεσαι.."μα γιατί δεν την βλέπω πιο συχνά αφού περνάμε τόσο όμορφα μαζι..." ...και φυσικά περνάνε πάλι μήνες μέχρι τον επόμενο καφέ... </div></li></ul><div align="justify"><br />ή </div><ul><li><div align="justify">όταν συναντάς τυχαία κάποιον πρώην σου και πάτε βόλτα και μιλάτε... και νιώθεις σα να μην έχει περάσει ούτε λεπτό από τότε που είσασταν αυτοκόλλητοι και λες "μα γιατί χωρίσαμε?...αφού ταιριάζουμε τόσο πολύ..." ...και μετά φεύγει και δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ ίσως ή -ακόμα χειρότερα- τον ξαναβλέπεις και σιγουρεύεσαι ότι κακώς χωρίσατε (if u know what i mean) και μετά φεύγεις και δεν τον ξαναβλέπεις...εκτός και αν τον ξανασυναντήσεις κάπου τυχαία πάλι :P...ωχ μεγάλη κουβέντα οι πρώην κακώς την άνοιξα... </div></li></ul><div align="justify"><br />ή </div><ul><li><div align="justify">τότε που γράφτηκα ξανά κολυμβητήριο μετά από χρόνια και είπα στην ειρήνη ..."αυτό είναι το φυσικό μου περιβάλλον... απορώ πώς ζούσα τόσα χρόνια έξω από τις πισίνες.. με χαλαρώνει τόσο πολύ το κολύμπι, μου κάνει τόσο καλό.." ...και μετά ήρθε η εξεταστική και τα παράτησα πάλι... </div></li></ul><div align="justify"><br />ή... </div><ul><li><div align="justify">όταν επισκέπτεσαι για λίγο την αγαπημένη σου πόλη και περπατάς στους αγαπημένους σου δρόμους και λες... μα πώς μπορώ και ζω μακριά από αυτά τα μέρη... πώς αντέχω να μην περπατάω εδώ καθημερινά, να μην πίνω τον καφέ μου σε αυτό το τραπεζάκι και να μην χαζεύω κάθε πρωί αυτό το βουνό απέναντι... </div></li></ul><p align="justify"><strong>τελικά η ζωή μας είναι γεμάτη <span style="color:#ff0000;">συμβιβασμούς</span>?</strong><br /><span style="color:#ff0000;">πράγματα</span> και <span style="color:#ff0000;">ανθρώπους</span> που θέλουμε να έχουμε γύρω μας αλλά δεν μπορούμε... και συνιθίζουμε να ζούμε χωρίς αυτούς... και πείθουμε το μυαλό μας ότι όλα αυτά που έχουμε είναι αναντικατάστατα και απαραίτητα.. ενώ στην πραγματικότητα θα τα αλλάζαμε όλα στη στιγμή για να έχουμε εκείνο.. το άλλο... που είχαμε τότε... και για κάποιον ηλίθιο λόγο χάσαμε...? </p><div align="justify"><br />και <strong>αλήθεια γιατί τα χάνουμε όλα αυτά τα υπερθετικά...? </strong></div><div align="justify">είναι στη φύση μας να μην εκτιμάμε το απόλυτο μέχρι να το χάσουμε και να πρέπει να βρεθεί ξαφνικά και απροειδοποίητα μπρος στη μούρη μας για να μας πει "τζα... remember me?" για να νιώσουμε πόσο απαραίτητο είναι? </div><div align="justify">είναι ανάγκη να φάμε σκατά για να νιώσουμε πόσο νόστιμο είναι το σορόπι? </div><div align="justify"></div><div align="justify">και <strong>γιατί...</strong>ενώ τρώμε καθημερινά σκατούλες, <strong>πείθουμε το μυαλό μας</strong> ότι είναι ό,τι πιο νόστιμο υπάρχει και δεν παραδεχόμαστε ότι "όχι ρε γαμώτη... τα τουλουμπάκια είναι καλύτερα... μου λείπουν... θα πάω στο φούρνο να πάρω!" </div><div align="justify"><br /><strong>...τι μας εμποδίζει τόσο να πάμε και να κυνηγήσουμε ακριβώς αυτό που θεωρούμε κορυφαίο...?</strong><br /><strong>...τι μας κάνει να συμβιβαζόμαστε και να μην το καταλαβαίνουμε καν μέχρι να δούμε κατάφατσα το υπερθετικό...?</strong><br />..και τι κρίμα γαμώτο που όταν το ΄βλέπουμε επιτέλους και ξυπνάμε... είναι ήδη πολύ αργα?<br /><span style="color:#33cc00;">εγωισμός..?<br /></span><span style="color:#33ccff;">φόβος?</span><br /><span style="color:#ffcccc;">υπερευαισθησία?<br /></span>...ή απλή <span style="color:#ff6600;">χαζομάρα</span> και <strong>ύπνος</strong>...?<br /><br />.........ευτυχώς ο φούρνος είναι κοντά και τα τουλουμπάκια δεν θα λείψουν πάλι για χρόνια από το διαιτολόγιό μου...<br />για τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα...<br />αλλά <strong><span style="color:#ffff33;">ποτέ δεν ξες..</span></strong> ίσως υπάρχουν και πιο νόστιμα πράγματα που θα πεταχτούν μπροστά και θα μου κάνουν <strong>τζα </strong>πριν πεταχτεί κανας πρώην και αρχίσω να τρώω τα νύχια μου..!</div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-29366940715573816592007-12-02T16:33:00.000+02:002008-12-11T20:58:43.829+02:006<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0_-wiiEzRQ4Q8aB5igQEad27tkujeaXQIc8uow4fhSExBzYW5YEYZR9mfIFfcOMyFHjVDR_TZTPpuQJ_OvdgPPxwy40OJGvx5YyR-bXMxFyf9iX_dcNnOjNp817hHS7lMhi5yTw/s1600-r/love.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5139385166409912450" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdKUvQ7k_6eBPU9rFuC2b-lQJcO3ecJcbj6Ik2h-b9vdFvdshAmKHnF_L69shgrYR_nlaJxCW6liSKE4sB2u0c6V_DsI9BBNgmw74WRgOxigdbRdbkcCBlmmd1Cp8OFEqj3QYlTA/s320/love.gif" border="0" /></a><br /><div align="center">και από τότε</div><br />πάω για ύπνο όταν ξημερώνει<br /><br />γιατι όλο το βράδυ ξαπλώνω στα μαλλιά σου<br /><br />και τους ψιθυρίζω παραμύθια<br /></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-73184630373572124532007-11-13T01:12:00.000+02:002007-11-13T01:20:45.837+02:00οι Έρωτες και τα Παραμύθια<div align="justify">Παλιά μου άρεσε να ξαπλώνω στα χαλιά και να ακούω μουσική. Έσβηνα όλα τα φώτα, άναβα κεριά και χάζευα τα αστεράκια στον ουρανό μου. Μερικές φορές έπαιρνα ένα κερί και το ημερολόγιό μου και έγραφα στιχάκια. Συνήθως στιχάκια από ερωτικά τραγούδια, άλλες φορές δικά μου ερωτόλογα… ζωγράφιζα καρδούλες και λουλούδια, πεταλούδες και κεραυνούς… ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να ζήσω τον <strong>απόλυτο</strong> έρωτα!<br />τώρα το θεωρώ χάσιμο χρόνου αυτό. Όλα αυτά που φανταζόμουν δεν έγιναν ποτέ ακριβώς έτσι. Ήρθαν πολλές φορές οι όμορφες στιγμές, γεμάτες τρυφερότητα, πάθος, αγάπη… και μετά έφυγαν και έμεινε η ανάμνησή τους να με τρυπάει στο στομάχι. Γιατί<strong> στα όνειρα πάντα ξεχνάμε να βάλουμε το τέλος</strong>. Αλλά <strong>το τέλος υπάρχει και έρχεται <em>πάντα</em></strong>. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τα παραμύθια και χρειάζεται κάποιος με πολύ ευαίσθητη και παιδική ψυχή για <span style="color:#ff99ff;"><strong>να σε κάνει να ζήσεις ένα παραμύθι – ή να σε αφήσει να του κάνεις τη ζωή παραμύθι…<br /></strong></span>υπάρχουν λοιπόν και άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα παραμύθια… που τα θεωρούν άσκοπα, χάσιμο χρόνου, χαζά, παιδικά…. Υπήρξαν άραγε αυτοί ποτέ παιδιά? Έκαναν όνειρα? Ερωτεύονται? Γιατί, <strong><span style="color:#ccccff;">πώς να ερωτευτείς αν δεν πιστεύεις στα παραμύθια…? </span></strong></div><div align="justify">Μπορείς ποτέ να ερωτευτείς πραγματικά κάποιον και να μην τον θεωρείς πρίγκιπα, άγγελο, κεραυνό, κομήτη? Κάτι μυθικό ή μη ανθρώπινο! </div><div align="justify">Μη γελάτε, σοβαρολογώ! </div><div align="justify">Κοιτάω το παρελθόν και προσπαθώ να καταλάβω ποιοι με ερωτεύτηκαν πραγματικά… μόνο όσοι είδαν μέσα μου το παραμύθι τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι είδαν κάτι πολύ ρηχό, είδαν απλά αυτό που φαίνεται, είχαν πόθο και τίποτα περισσότερο… <span style="color:#ffffcc;"><strong>ο πόθος τελειώνει γρήγορα… αρχίζει να εξατμίζεται μετά το πρώτο φιλί και όσο πιο δυνατός είναι, έχει μεγαλύτερη ορμή και φεύγει</strong></span>… </div><div align="justify">ο έρωτας όμως, ο <em>πραγματικός</em> έρωτας κρατάει για πάντα… κοιτάς όλο και πιο βαθιά μέσα στον άλλο και αναρωτιέσαι τι υπάρχει, τι πλάθει η τρελή του φαντασία. Ακόμα κι όταν οι δρόμοι σας χωρίσουν για ανούσιους, ανθρώπινους λόγους… ακόμα και τότε τον σκέφτεσαι τα βράδια κι αναρωτιέσαι σε ποια κάστρα τριγυρνάει, τι ιστορίες λέει στην τωρινή του ερωμένη, σε ποιο ρόλο εξασκεί τη φαντασία του και τι όνειρα βλέπει. Κι εκείνος σε βάζει πάντα στα πιο ασφαλή σημεία των σκέψεών του, γιατί θέλει να είναι σίγουρος ότι πάντα είσαι καλά, γιατί <strong>ελπίζει πως μια καλή σκέψη μπορεί να σε προστατέψει...</strong> Και πάντα βρίσκεται στα όνειρά σου ακόμα και αν έχεις ερωτευτεί κάποιον άλλο. Ένας είναι ο φύλακας άγγελος που φυλάει το κουτάκι με την αστερόσκονή σου, ένας άλλος ίσως είναι που θα σώσει το πριγκιπόπουλό σου όταν του επιτεθούν οι μαύροι μετεωρίτες, μερικές φορές μεταμορφώνεται σε νεράιδα και σε βοηθά να κοιμηθείς όταν η καρδιά σου πληγώνεται… </div><div align="justify">υπάρχει πάντα </div><div align="justify">σαν<span style="color:#33ffff;"><strong> κάτι το υπερπραγματικό</strong></span>, </div><div align="center">σαν <strong><span style="color:#66cccc;">φυλαχτό </span></strong>κάτω από το μαξιλάρι σου, </div><div align="right">σαν <span style="color:#ccffff;"><strong>την πιο όμορφη σκέψη</strong></span> που φυλάς βαθιά στο μυαλό σου </div><div align="justify">και εκείνη ξεγλιστρά για να σε γαληνέψει και να σου πει:</div><div align="center"><strong>«υπήρξα κάποτε, </strong></div><div align="center"><strong>με βρήκες και από τότε μεταμορφώνομαι συνεχώς… </strong></div><div align="center"><strong>θα με ξαναβρείς πολλές φορές,</strong></div><div align="center"><strong> στις πολλές κατάλληλες στιγμές της ζωής σου… </strong></div><div align="center"><strong>σταμάτα τώρα να πονάς και άφησέ με να κοιμηθώ, </strong></div><div align="center"><strong>να ξεκουραστώ, </strong></div><div align="center"><strong>να δυναμώσω </strong></div><div align="center"><strong>...για να σε ξαναχτυπήσω με τα βέλη μου, </strong></div><div align="center"><strong>να νιώσεις αυτόν τον υπέροχο πόνο… </strong></div><div align="center"><strong>και μετά θα σου στείλω τα πιο γλυκά χείλη του κόσμου και θα τον πάρουν μακριά τον πόνο…»<br /></strong></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;"><strong>gute nacht, mi amor</strong></span></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-71335991243422215332007-09-23T19:34:00.000+03:002007-09-23T19:41:56.420+03:00crash boom bangαπέσυρα τα τελευταία μου post γιατί δεν νιώθω καλά να τα βλέπω...<br />η αλήθεια είναι ότι δεν περνάω και πολύ καλή φάση... από το πολύ και το ωραίο πέρασα απότομα στο κάτι-δεν-πάει καλά...<br />και τώρα πρέπει να ανακάμψω... ελπίζω στο καλύτερο αλλά φοβάμαι πως αυτά που θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες θα με ρίξουν πολύ χαμηλά... γι'αυτό θα εξαφανιστώ για κάμποσο καιρό πιθανότατα... μέχρι να ανακάμψω... να ξαναβρώ τη δύναμή μου και να συνηθίσω στο λίγο και στο just by myself...<br />θα επανέλθω δεν υπάρχει περίπτωση, άλλωστε δεν υπάρχει άλλη επιλογή. έτσι είναι η ζωή όταν έχεις συναισθήματα.. πέφτεις και σηκώνεσαι... λίγο πιο φοβισμένος, λίγο πιο απογοητευμένος, λίγο πιο καχύποπτος κάθε φορά.. μέχρι να έρθει η επόμενη.. να σε γεμίσει ελπίδες, να σε ανεβάσει ψηλά και μετά να σε αφήσει να πέσεις...<br />δεν γράφω τίποτα άλλο γιατί η αισιοδοξία μου είναι αλλού σήμερα... το ότι είμαι γελαστή και ανοιχτή μου βγήκε σε κακό αυτή τη φορά.. ας πρόσεχα θα μου πείτε...<br />θα προσπαθήσω να προσέχω...<br />ελπίζω να συνέλθω συντομότερα από ότι νομίζω<br />φιλάκια σε όλουςberenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-60459562993327684492007-05-23T12:17:00.000+03:002007-05-23T12:35:20.701+03:00προσΟΧή είνΑΙ ποΛΥχΧΡρωμο καΑαι ζαΛΙζει!!!!!!!!!!Σήμερα θέλω να τα αλλάξω όλα…<br /><strong>Θέλω</strong> τ<span style="color:#ff0000;">α </span>σ<span style="color:#33cc00;">ύν</span><span style="color:#6633ff;">νεφ</span><span style="color:#ff6600;">α να</span> <span style="color:#ff6666;">γίν</span>ουν <span style="color:#663366;">π<strong>ολύχρω</strong>μα</span> <span style="color:#009900;">κα</span>ι <span style="color:#ffff66;">ο </span>ήλι<span style="color:#ff9900;">ος </span><span style="color:#006600;">δρ</span><span style="color:#ff0000;">οσε</span><span style="color:#000099;">ρός</span><br /><strong>Θέλω</strong> όλα τα μαγαζιά να <span style="color:#000099;">είναι σαν κουκλόσπιτα γεμάτα μικρά περίεργα πραγματάκια και ρομαντικές καρεκλίτσες και όλοι να φοράμε πολύχρωμες</span> <span style="color:#ff0000;"><strong>κάλτσες </strong></span>και <span style="font-size:130%;color:#ff6600;"><strong>να γελάμε!</strong></span><br /><strong>Θέλω</strong> να πίνω όλη τη μέρα σοκολάτα πορτοκάλι μέσα από εκείνη την τεράστια κούπα και εσύ να γκρινιάζεις που δεν θα μπορείς να δεις το πρόσωπό μου γιατί θα το καλύπτει η κούπα που θα είναι γεμάτη μαργαρίτες… <span style="color:#ff0000;"><strong>πορτ</strong>οκαλί</span><span style="color:#6600cc;"><strong>κίτρ</strong>ινες</span><span style="color:#009900;">κόκκ<strong>ινες</strong></span><strong><span style="color:#ff6600;">μωβ</span>πράσινες<span style="color:#cc33cc;">ακόμακαι</span></strong><span style="color:#ffcc33;">μαύ<strong>ρες</strong></span><span style="color:#000099;">Μ</span><span style="color:#6600cc;">Α</span>ΡΓ<span style="color:#ff0000;">ΑΡ</span>Ι<span style="color:#ffcc33;">Τ</span>Ε<span style="color:#009900;">Σ!!!!!!!</span><br />Και να τρώμε<span style="color:#cc0000;"><strong> γλυκάκια</strong></span> – μόνο γλυκάκια με <span style="color:#ffcc00;"><strong>κεράσι </strong></span>και <span style="color:#ff6600;">π<strong>ορτ</strong>οκάλι</span> και <span style="color:#ff0000;">λεμ<strong>ό</strong>νι</span> και όλα τα φρούτα – όχι όλα…<strong> μόνο αυτά που μου αρέσουν </strong>(χιχιχι)<br />Και<strong> να ανοιγοκλείνω</strong> το <span style="font-size:180%;">μικρό</span><span style="color:#ff99ff;"><strong> πορσελάνινο</strong></span> κουτάκι με τη <span style="color:#ffcccc;">ζάχαρη</span> και να κοιτάζω τα κυβάκια και να γελάω που κάνω<strong> <span style="font-size:78%;">θόρυβο</span></strong> και με κοιτάνε οι δίπλα!<br /><span style="color:#339999;">Και μετά θέλω βόλτα και τα σπιτάκια να είναι πολύχρωμα με ξύλινα πατζούρια όπως στο Γιορκ</span> <strong>αλλά να μην έχει συννεφιά… </strong>να έχει <span style="color:#ff99ff;">συννε</span><strong><span style="color:#cc33cc;">πολύχρωμη </span></strong><span style="color:#cc66cc;">φιά</span>…. Και να μη βρέχει… ή <strong><span style="color:#6666cc;">να βρέχει αλλά εμείς να μη βρεχόμαστε</span></strong> απλά να<span style="font-size:180%;color:#ff6600;"><strong> χαιρόμαστε</strong></span> με τη βροχή και <span style="color:#006600;"><strong>παντού </strong></span>να ακούγονται μουσικές και να συναντάμε χαρούμενους ανθρώπους ντυμένους <span style="color:#6600cc;">παρά<span style="color:#cc33cc;">ξ</span>ενα</span> και όλοι να <span style="color:#000099;">γελάνε κ</span>αι<span style="color:#ff6600;"> να χο</span>ρε<span style="color:#009900;">ύο</span>υν<span style="color:#ff0000;"> και να τραγουδάνε…<br /></span>Μάλλον θέλω να πάω στο Παρίσι σήμερα… αλλά τι με έχει πιάσει?<br /><strong><span style="color:#ff0000;">Ο ήλιος χτύπησε ένα αντικείμενο στο δωμάτιό μου και έγινε διάθλαση και γέμισε ο τοίχος με ένα τεράστιο ουράνιο τόξο και μάλλον</span> <span style="color:#ff6600;">αυτό με τρέλανε… και </span><span style="color:#ff6600;">τώρα ψάχνω συνέχεια τρόπους</span><span style="color:#ffff00;"> να φτιάχνω ουράνια τόξα! Θα ζωγράφιζα ένα με</span> <span style="color:#009900;">μαρκαδόρους αλλά δεν βγάζουν τόσο ωραία χρώματα οι παλιομαρκαδόροι! Το φως! ΤΟ ΦΩΣ είναι η καλ</span></strong><strong><span style="color:#00cccc;">ύτερη μπογιά!<br />Και τώρα πού είναι το μαγικό ραβδάκι</span> </strong><span style="color:#000099;"><strong>μου να μας μεταφέρει στο Παρίσι? Κάπου το έχασα μέσα στο χάος και φοβάμαι ότι θα μείνουμε εδώ σήμερα…</strong><br /></span><strong><span style="color:#ff0000;">Θέλω τότε ένα μαγικό ραβδάκι για να με</span> <span style="color:#ff6600;">βοηθήσει να βρω το παλιό μου… ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ Σ ΥΜΜΑΖΕΨΩ! </span></strong><br /><div align="justify"><strong><span style="color:#ff6600;"><span style="font-size:130%;">Ή μπορεί να φτιάξω ένα μικροσκοπικό Παρίσι στο δωμά</span></span></strong><strong><span style="font-size:130%;color:#ffff00;">τιό μου και όποτε θέλω να μας κάνω μικρούς και να πηγαίνουμε βόλτα εκεί μέσα! Και γαμώ!<br /></span><span style="color:#009900;">….ααα και θέλω να παίξεις και ακορντεόν και φυσ</span></strong><strong><span style="color:#00cccc;">αρμόνικα… δε με νοιάζει που δεν ξέρεις πώς! ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ….<br /></span><span style="color:#000099;">…έτσι γιατί θέλω εγώ!!!!!!!!</span><br />…………….<span style="color:#ff0000;">θέλω</span>… <span style="color:#ff6600;">ένα </span><span style="color:#ffff00;">μαγικό</span> <span style="color:#009900;">ραβδάκι</span>….. <span style="color:#00cccc;">και</span> <span style="color:#000099;">θα</span> <span style="color:#ff0000;">τα</span> <span style="color:#ff6600;">αλλάξω </span><span style="color:#ffff00;">όλα</span> <span style="color:#009900;">σου </span><span style="color:#00cccc;">λέω!</span> <span style="color:#000099;">Είναι</span> <span style="color:#ff0000;">πάρα</span> <span style="color:#ff6600;">πολύ</span> <span style="color:#ffff00;">εύκολο</span><span style="color:#009900;">!!!</span><span style="color:#00cccc;">…</span> </strong><span style="color:#000099;"><strong>!</strong> </span></div><span style="color:#000099;"></span><div align="center"><br /><br />Μμμμμμμμμματς!</div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-55156299046718395982007-05-05T18:49:00.000+03:002008-12-11T20:58:44.569+02:00*****<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZLgwiqdXrKlrYYufEZ2fCt7I85Ull2yLeigzlgNnmHoXXK3B2EImDS8Sy6X6Js3SUs-cWfo86TK0X7LnUgoUro3RLkt3UyBq5nL_r1Q3gSprczOxvRLD0kLkPLb6qJFkPBGjN7w/s1600-h/papous.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5061104596478965170" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZLgwiqdXrKlrYYufEZ2fCt7I85Ull2yLeigzlgNnmHoXXK3B2EImDS8Sy6X6Js3SUs-cWfo86TK0X7LnUgoUro3RLkt3UyBq5nL_r1Q3gSprczOxvRLD0kLkPLb6qJFkPBGjN7w/s320/papous.JPG" border="0" /></a><br /><div align="center">συνήθως εδώ γράφω πράγματα που θα θελα να πω σε ανθρώπους που δεν με αφήνουν να τους τα πω... ή σε ανθρώπους που δεν μπορώ να τα πω... ή πράγματα που θέλω να λέω συνέχεια... </div><div align="center">σήμερα δεν θέλω να πω κάτι...</div><div align="center">ήθελα απλά να κοιτάξω μερικές εικόνες...</div><div align="center"></div><div align="center"></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-16102455571376406532007-04-15T21:07:00.000+03:002008-12-11T20:58:45.162+02:00Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο Ό π ω ς Π α λ ι ά….<div align="justify">Είναι Τρίτη βράδυ και κοντεύει 11… Τρίτη του Πάσχα…<br />Βρίσκομαι στο χωριό και ξαφνικά νιώθω και πάλι έφηβη…<br />Κι όμως πριν λίγο σκεφτόμουν πόσο έχω αλλάξει.. και τώρα πόσο ίδια με τότε είμαι… <strong>είμαι ένας πολύ μπερδεμένος άνθρωπος τελικά…</strong><strong><br /></div><p></strong>Περπάτησα λίγο στην αυλή και κοιτούσα τα αστέρια.. είναι ένα από τα ++ όταν βρίσκομαι εδώ… τα πολλά αστέρια στον ουρανό… θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τα είδα… <em>την θυμάμαι ή την φαντάζομαι?</em> Δεν ξέρω… πάντως μάλλον <em>εδώ</em> τα κοίταξα πρώτη φορά… μάλλον <em>εδώ</em> σκέφτηκα πρώτη φορά ότι θέλω να γίνω αστροναύτης (μη γελάτε!!! Ένα κομμάτι μου ακόμα θα ήθελε να το κάνει…)…<br />Τελικά έχω πάρει πολλές αποφάσεις <em>εδώ</em>… σε αυτό το μέρος… σε αυτό το σπίτι… </p><p>Το σπίτι.. το σπίτι είναι παλιό… το σπίτι που μεγάλωσε η μαμά μου… τόσο όμορφο και τόσο προσεγμένο… σπιτάκι σε χωριό, με μεγάλη αυλή, λουλούδια και όλα τα συναφή…<br /></p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEcxExD_HDIuUG_6uVTmydnaRJwlqZXSao5md0uUZzeh0YwH2-LvH-5Ao43itzL9UDqdskxyEgPKsOlNNg3IWMgQdrNo7WgEDTjeid5kRM2ZBFrZhNVs1S8DXhEqz-N3xw9DzFeA/s1600-h/piti.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5053722233559073106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEcxExD_HDIuUG_6uVTmydnaRJwlqZXSao5md0uUZzeh0YwH2-LvH-5Ao43itzL9UDqdskxyEgPKsOlNNg3IWMgQdrNo7WgEDTjeid5kRM2ZBFrZhNVs1S8DXhEqz-N3xw9DzFeA/s200/piti.JPG" border="0" /></a><br />η γιαγιά το βάφει κάθε χρόνο, άσπρο με γαλάζια κάγκελα και πατζούρια.. το στολίζει και το φροντίζει… τόσα χρόνια έχουν περάσει και πάντα το βρίσκω και πιο κουκλί!<br /><br /><br /><div align="justify"><strong>Η γιαγιά μου</strong>… τι ζωή έχει ζήσει… αγρότισσα, γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ… πόσα λίγα έχει δει σε σχέση με εμένα… πόσο ήρεμη είναι μέσα στην άγνοιά της…<br />Τι με έχει πιάσει και τα γράφω αυτά…? <strong>Ο παππούς μου</strong>… προχτές μου έλεγε για τότε που ήμουν μωρό… είχαμε μείνει για λίγους μήνες εδώ… εδώ χρόνισα και στα γενέθλιά μου περπάτησα… μετά γυρίσαμε στην αθήνα και ο παππούς φοβόταν μην τρομάξει η εγγονούλα του που δεν θα ξέρει κανέναν εκεί.. και ήρθε στην αθήνα μέχρι να εγκλιματιστεί το μωρό… γελοίο μου ακούγεται! Πόσο με αγαπάει ο παππούς μου….</div><div align="justify"><br />Με θυμάμαι πριν μερικά χρόνια σε αυτό το δωμάτιο να γράφω στο ημερολόγιό μου… ποιήματα και στιχάκια με διάφορα <span style="color:#ff0000;">χ</span><span style="color:#009900;">ρώ</span><span style="color:#ffff33;">μ</span><span style="color:#ff6600;">ατ</span><span style="color:#000099;">α</span>… έπαιρνα το ραδιοφωνάκι του παππού και άκουγα σταθμούς της κομοτηνής… απλωνόμουν στο διπλό κρεββάτι και έγραφα ό,τι μου κατέβαινε… για τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής μου (τους εφηβικούς λέμε!!!!) πήρα αποφάσεις εδώ πέρα!</div><div align="justify"><br />Και τώρα έχω απλωθεί στο ίδιο δωμάτιο… το δωμάτιο του θείου μου… το κρεββάτι είναι διαφορετικό, οι φωτογραφίες του στους τοίχους ίδιες… εγώ μια δεκαετία μεγαλύτερη σχεδόν… και το ημερολόγιο έχει αντικατασταθεί από το laptop… για στυλούς και χρωματάκια ούτε λόγος… word λέμε… η ζωή αλλάζει….</div><div align="center"><br />Μα τι με κάνει και τα σκέφτομαι όλα αυτά… ?</div><div align="justify"><br /><strong>Μάλλον η αποτοξίνωση αρχίζει και επιδρά….</strong><br />Ναι έχουν αλλάξει πολλά… και πάνω απ’ όλα εγώ….<br />Με θυμάμαι να αντιδρώ κάθε φορά που κανονιζόταν ταξίδι για το χωριό… ακόμα και φέτος!<br /><em><strong>Να έρθω εδώ να κάνω τι?</strong></em><br />Πάντα υπάρχει κάτι να με κρατήσει στην Αθήνα… μάλλον… <strong>κάποιος!<br /></strong>Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να μη θέλω να φύγω… συνήθως το ότι εδώ θα είναι "βαρετά"… ωραία η φύση αλλά για πόσο.. ίσως γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια να μην έμενα εδώ για περισσότερο από 4 μέρες κάθε φορά… σήμερα ήταν η τέταρτη μέρα εδώ.. την Μ. Παρασκευή ταξίδι και από το Σάββατο ξεκίνησε η ηρεμία…<br /><strong>Και η πλάκα είναι ότι περνάω καλά!</strong><br /></div><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjwNlwa6wBv0fdXDAIAIXIKkmvp9AC753-EmYZjUoxiTsPokx6dW0v1EEOWzjq8EyWhDNZ84hnTNR6fWaMbipLKMknEgmpPOvcSxXSk0tfosupJMtAD9rJBBzx2fv4nOyHHT0ybg/s1600-h/fisherman.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5053722645875933538" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjwNlwa6wBv0fdXDAIAIXIKkmvp9AC753-EmYZjUoxiTsPokx6dW0v1EEOWzjq8EyWhDNZ84hnTNR6fWaMbipLKMknEgmpPOvcSxXSk0tfosupJMtAD9rJBBzx2fv4nOyHHT0ybg/s200/fisherman.JPG" border="0" /></a>Πηγαίνω κάθε μέρα στην παραλία και χαζεύω τον ορίζοντα… παρατηρώ τις ανακλάσεις στο νερό και δεν έχω καμία όρεξη να σκεφτώ περί οπτικής και φυσικής… <strong>απλά απολαμβάνω</strong>… </p><p align="right">μουσική δεν ακούω… <strong>έχει τόση ησυχία που δε μου κάνει καρδιά να την σπάσω…</strong> </p><p>στην παραλία ακούγονται μόνο τα κύματα και ο αέρας… </p><p align="right">η άμμος έχει ξερασμένα φύκια που μαρτυρούν πόσο άγριο είναι το τοπίο τη νύχτα…</p><div align="justify">κάθομαι και χαζεύω τα κοχύλια σα μαγεμένη και δεν σκύβω να μαζέψω ούτε ένα… μου αρκεί να τα κοιτάζω… περπατάω ξυπόλυτη και δε φοβάμαι τα μικρά αγκαθάκια… ακόμα και όταν κρυώνω δεν θέλω να ντυθώ… </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="center">θέλω να νιώσω όσο περισσότερο μπορώ…. Να νιώθω ακόμα και το κρύο…<br /></div><div align="justify">για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι θα αρρωστήσω…!! φόρεσα το σακάκι μου και μετά ξάπλωσα κάτω… γέμισα ολόκληρη άμμο! <strong>Μα δεν μπορούσα να βλέπω τα φύκια ξαπλωμένα και εγώ να είμαι στην ψάθα… είναι τόσο όμορφα στην άμμο!<br /></div><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAw6MV4q-oEqeyNHjY4646rUUPN4Z9Uq2BKdkBNNDyc7yc1w5gSIv2rbvqIY6JoPy_mqZIN1GBpIw8vs1gqlrLFoBROtkPomx6UfI_1sTlvOCHUQ_sLny38PnwNUNSecfyGmnH7Q/s1600-h/apostolis.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5053723079667630450" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAw6MV4q-oEqeyNHjY4646rUUPN4Z9Uq2BKdkBNNDyc7yc1w5gSIv2rbvqIY6JoPy_mqZIN1GBpIw8vs1gqlrLFoBROtkPomx6UfI_1sTlvOCHUQ_sLny38PnwNUNSecfyGmnH7Q/s200/apostolis.JPG" border="0" /></a><br /><br />Το κακό</strong> είναι ότι μετά ξεχάστηκα και δεν τίναξα την άμμο από τα ρούχα μου.. </p><p align="right"><strong>το καλό</strong> είναι ότι γυρίζοντας στο σπίτι οι υπόλοιποι απλά γέλασαν… </p><p align="center">αν ήμουν πιο μικρή θα την έτρωγα την κατσάδα μου!</p><p align="center"><br />Σήμερα ήταν η τέταρτη μέρα….σήμερα άρχισαν οι σκέψεις…. Ίσως γι’ αυτό τα σκέφτομαι όλα αυτά…<strong> έκλεισε ο κύκλος των 4 ημερών!</strong></p>Ναι, ούτε φέτος ήθελα να έρθω… πάλι είχα λόγο να μείνω στην Αθήνα.. και θα μπορούσα να μην έχω φύγει.. σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 27… ναι, θα μπορούσα να μείνω μόνη μου στην Αθήνα… έχω μεγαλώσει… θα μπορούσα να περάσω το Πάσχα μακριά από τους δικούς μου… δεν το έκανα… ασυνείδητα… έφυγα… και τώρα αρχίζω τις ερωτήσεις…<br />Γιατί έφυγα?<br /><em>Νόμιζα</em> πως δεν θέλω να φύγω… από συνήθεια! και τώρα είμαι εδώ, μόνη μου… και σκέφτομαι όλα αυτά… και βλέπω καθαρά…<br />βλέπω πόσο διαφορετική ήμουν πριν φύγω… και μόνο το γεγονός ότι έφυγα μου το φανερώνει αυτό…<br />…και σίγουρα θα δω κι άλλα τις μέρες που απομένουν… και σίγουρα θα γυρίσω ακόμα πιο αλλαγμένη….<br /><br /><div align="center"><strong>Τελικά πότε γίνονται οι αλλαγές πάνω μας…. Μέσα μας…?<br />Πόσο καιρό κάνουν να ολοκληρωθούν?<br />Ολοκληρώνονται ποτέ άραγε…?<br />Και τι χρειάζεται για να τις συνειδητοποιήσουμε?<br />Πόσο καιρό είμαι αλλαγμένη και δεν το έχω καταλάβει…?<br />Πόσες φορές εγκλωβίστηκα σε καταστάσεις και τις άφησα να με πληγώσουν </strong></div><div align="center"><strong>απλά επειδή δεν πήρα το χρόνο να τις σκεφτώ? </strong></div><div align="center"><strong>Απλά επειδή δεν αποστασιοποιήθηκα?</strong></div><div align="center"><strong>Απλά επειδή συνέχισα να ασχολούμαι μαζί τους...</strong></div><div align="center"><strong>...από συνήθεια?....</strong></div><br />Δεν καταλάβαινα πόσο μου είχε λείψει ο παππούς μου…. Κι ας μην του πολυδίνω σημασία τώρα που είμαι εδώ… και μόνο που τον νιώθω στο σπίτι φτάνει… μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που τον βλέπω.. είναι άρρωστος… μπορεί να είναι το τελευταίο μας πάσχα μαζί… μεγαλώνω και όλα αλλάζουν… τρομακτικά…<br /><br />----βράδυ τρίτης----berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-80054557839549466042007-04-09T20:26:00.000+03:002007-04-09T20:34:23.222+03:00χ ρ ό ν ι α π ο λ λ ά ! ! ! !Ένα σύντομο ποστάκι για να ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά!<br />Χριστός Ανέστη sugars! Το ζήσαμε και φέτος και αυτό!<br />Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να απολαμβάνετε τις διακοπές σας!<br />Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι στο χωριό μου κοντά στην Κομοτηνή. Μπορώ να πω πως περνάω τέλεια... αποτοξίνωση και ηρεμία! Ο καιρός είναι υπέροχος και εγώ απολαμβάνω τις άδειες παραλίες....<br />Θα κάνω και ένα πέρασμα από ζαγοροχώρια στο γυρισμό - έτσι για λίγο ένταση και κάνα rafting, να μην είναι απότομη η μετάβαση στην Αθήνα!... κάντε τις προσευχές σας μη με φάνε τα χέλια του Βοϊδομάτη!<br />χι χι χι!<br /><br />...σας αφήνω τώρα... πάω να ανακαλύψω τα μπαράκια της Κομοτηνής!<br /><br />φιλάκιαααααααααααααααααberenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-77654490832213425752007-03-28T17:56:00.000+03:002007-03-29T03:14:37.848+03:00σκεψούλες - αυτοκριτική<div align="justify">Λοιπόν….<br />Πωωω έχω τόσο καιρό να γράψω στο blog, που δεν ξέρω πώς να αρχίσω…!<br />Λοιπόν!<br /><strong>Σκέψη 1.</strong> την έκανα πριν 2 μέρες καθώς περιπάτευα στο Αιγάλεω city…. Τα πήρα με τις πλάκες που έχουν βάλει σε όλα τα πεζοδρόμια… αυτές τις ειδικές για όσους έχουν προβλήματα όρασης…? Τα πήρα γιατί δεν μπορούσα να περπατάω με την άνεσή μου στη μέση του πεζοδρομίου… μετά θυμήθηκα κι ένα βράδυ που περπατούσα στη Σκουφά και είχα τεράστιο πρόβλημα καθότι έμπαινε το τακούνι μου μέσα στα αυλάκια των πλακών αυτών και παραπατούσα… και όλοι με κορόιδευαν ότι είμαι μεθυσμένη… και τα πήρα περισσότερο… και μετά συνήλθα…! ΠΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ ΕΙΜΑΙ!? Άλλοι δεν βλέπουν και δεν θα μπορούσαν να περπατήσουν στο δρόμο έτσι όπως είναι… και εγώ τσαντίζομαι γιατί κολλάει το τακουνάκι μου και γιατί δεν μπορώ να είμαι στη μέση του πεζοδρομίου…?<br /><strong>Συμπέρασμα1.</strong> τελικά πρέπει να είμαι προσεκτική όχι μόνο πριν πω κάτι… αλλά και πριν το σκεφτώ… πολλές φορές σκέφτομαι πράγματα και μετά τρώω την εξής φλασιά: “πας καλά μαρί κάργια? Σύνελθε! Λουκ αράουντ γιου μπίτς!!!!”<br /><br /><strong>Σκέψη 2.</strong> την έκανα πριν λίγα βραδια καθώς γύριζα σπιτάκι μου με τα πόδια ψιλομεθυσμένη… είδατε τι καλή που είμαι? Όταν πίνω περπατώ! Και παρατηρώ και τι γίνεται στους δρόμους. Σκηνικό λοιπόν… πάλι στο Αιγάλεω city!<br />Ελληνάρας οδηγός παρκάρει το αυτοκινητάκι του σε θέση πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες – ναι εκεί που υπάρχει το ειδικό σηματάκι… βγαίνει ανέμελος και περπατάει…<br />Τσαμπουκαλού κυρία που τυχαίνει να βρίσκεται έξω εκείνη τη στιγμή (άσχετη, άκυρη και φυσικά εκτός θέματος σκέψη βερενίκης: “τι έκανε η κυριούλα βραδιάτικα στο πεζοδρόμιο? Οέο?...όχι μην την παρεξηγείτε…φυσιολογική κυριούλα ήταν… απλά εγώ έχω χαζές κουτσομπολίστικες απορίες!”)…τι έλεγα…<br />Α ναι…<br />Αρχίζει λοιπόν η κυριούλα να του τα χώνει που πάρκαρε στη θέση των ατόμων με ειδικές ανάγκες…<br />Πο πο παιδιά λέμε… ένιωσα πάρα πολύ ωραία εκείνη τη στιγμή… ένα μεγάλο μπράβο και χειροκρότημα στην κυριούλα! Πάμε!!!<br />Ο ελληνάρας φυσικά δεν είχε προσέξει καν το σηματάκι… μπήκε στο αυτοκινητάκι του και έψαξε να βρει αλλού να παρκάρει τα άλογά του…<br />Θα μου πείτε.. εσύ ρε βερενικούλα θα το έβλεπες το σηματάκι….<br />Θα σας πω… ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ…. Εγώ είμαι ικανή να μη δω και ολόκληρο πάρκινγκ άμα βιάζομαι… τα χω ξαναπεί… είμαι φυσικός κι αφηρημένη….. στην κοσμάρα μου σε αηδιαστικό βαθμό…. </div><div align="justify"><strong>Συμπέρασμα2.</strong> όταν βλέπουμε κάποιον να κάνει χαζομάρες στο δρόμο καλό είναι να τον κράζουμε... με το να μη λέμε τίποτα ενισχύουμε τις ηλίθιες συμπεριφορές!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΥΛΑΑΑΑΑΑ<br /><strong>Συμπέρασμα3.</strong> πρέπει να μάθω να συγκεντρώνομαι και να φέρομαι πιο υπεύθυνα στον έξω κόσμο… πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι πέρα από την κοσμάρα μου, υπάρχει και ο έξω κόσμος… και δεν έχω το δικαίωμα η κάργια να καταπατώ τα δικαιώματα των άλλων επειδή είμαι αφηρημένη! Φανταστείτε τα μούτρα μου αν με έκραζε η κυριούλα… θα έβαζα τα κλάματα!!! …. Και για να το επεκτείνω λίγο… Προσοχή στους δρόμους και τα σήματα λοιπόν! Όλο βλέπω κόσμο να περνάει με κόκκινο! Ρε παιδιά! Τόση αφηρημάδα πια! Πιείτε και λίγο καφέ….<br /><br />Είχα σκοπό να πω και άλλα… αλλά μιας που ανέφερα τη λέξη καφέ…. Ένα πουλάκι μου σφύριξε ότι έχω ρεζερβέ τραπεζάκι κάπου στο θησείο… κι επειδή έχω 2 μέρες να δω την Ακρόπολη και όπως ξέρετε με πιάνει το σύνδρομο στέρησης αν περάσουν 3 (δεν το ξέρατε? Τώρα το μάθατε!!!)…. Θα σας τα πω άλλη φορά!<br />Το ξέρω ότι έχω χαθεί… αλλά οι καφέδες στη λιακάδα είναι η αδυναμία μου… μετάφραση… είμαι καλά, χωμένη στην κοσμάρα μου και απολαμβάνω την άνοιξη!</div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong>μμμμμμμμμμμάκια</strong></div><div align="justify"><strong></strong> </div><div align="justify"><strong>[editing 9 ώρες αργότερα...]</strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#666666;">και συνεχίζω μετά τον καφε.... θέλω απλά να δηλώσω ότι <span style="color:#cc0000;">λατρεύω αυτήν την πόλη</span>... τρελαίνομαι να περπατάω και να ρουφάω εικόνες... τρελαίνομαι κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι ζω εδώ καθημερινά και απλά υπάρχουν μέρη από τα οποία έχω περάσει 37000 φορές και συνεχίζω να τα "χαζεύω" κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί... σήμερα παραλίγο να φάω τα μούτρα μου χαζεύοντας ένα πανέμορφο κτίριο στον πεζόδρομο που οδηγεί από το γκάζι στο θησείο...και δεν ξέρω καν πως λέγεται αυτός ο δρόμος!... τρελλαίνομαι όταν συνειδητοποιώ πόσα σημεία και λεπτομέριες δεν έχω παρατηρήσει απλά και μόνο επειδή τα θεωρώ δεδομένα... πόσα άπειρα μέρη υπάρχουν να ανακαλύψω! το ξέρω ότι γενικολογώ... θέλω απλά να εκφράσω αυτό το <span style="color:#6600cc;">ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΓΟΥΑΟΥ</span> που νιώθω αυτή τη στιγμή... λεπτομέριες στο μέλλον...</span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#666666;">...και αποφάσισα να μου δώσω και μια </span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#666666;"><span style="color:#000000;">υπόσχεση:</span>... να αφιερώσω μια βδομάδα για να γυρίσω την αθήνα σα να ήμουνα τουρίστας... να κάνω πραγματικά ένα εντατικό ταξίδι στην πόλη μου.... μια ολόκληρη βδομάδα χαζεύοντας αξιοθέατα, πηγαίνοντας σε μουσεία, τραβώντας φωτογραφίες, ανακαλύπτοντας καινούρια μέρη, τρώγοντας στο πόδι και πίνοντας καφέδες στους δρόμους... ένα ταξίδι στην αθήνα.. αν και δε νομίζω ότι μια βδομάδα φτάνει!!!!!!....</span></strong></div><div align="justify"><strong></strong> </div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-23194521821289055412007-03-13T16:24:00.000+02:002007-03-13T17:01:06.520+02:00s t a r i n g a t t h e s u n<div align="center"><a title="16Staring at the sun U2.mp3" href="http://www.fileden.com/files/2006/9/5/203857/16Staring%20at%20the%20sun%20U2.mp3">Staring at the sun-U2 </a></div><div align="justify"></div><div align="justify">Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά τον τελευταίο καιρό δεν έχω διάθεση για πολλά πολλά…<br />Η όλη κατάσταση στο πανεπιστήμιο με έχει τελικά επηρεάσει περισσότερο απ’ ότι νόμιζα…<br />Πλέον δεν ξέρω τι να πιστέψω, ποια θέση να πάρω και για ποιο λόγο… τα έχω μπερδέψει όλα μεταξύ τους… νιώθω ότι έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο και ότι όλο αυτό μου κάνει πάρα πολύ κακό…<br /><br /><strong>Ναι ρε παίδες σκέφτομαι τον εαυτούλη μου… πειράζει?</strong><br />Χέστηκα!<br />Ναι ΧΕΣΤΗΚΑ!<br />Βαρέθηκα αυτή τη στασιμότητα…<br />Βαρέθηκα να με εμποδίζουν να κάνω αυτά που θέλω…<br />Βαρέθηκα αυτή τη χώρα…<br /><br />Ντάξει ίσως τα παραλέω.. έχω πολλά νευράκια σήμερα… <strong>αύριο θα μου περάσει ελπίζω…</strong><br />Απλά δεν έχω όρεξη να κάνω <strong>ΤΙ ΠΟ ΤΑ!</strong> Εδώ και καιρό δεν κάνω τίποτα, πλέον έχει γίνει συνήθεια και δεν ξέρω πού θα με βγάλει…<br /><br />Την τελευταία εβδομάδα με είχε πιάσει μια απίστευτη φρίκη… μέχρι και για master στο εξωτερικό έψαχνα… ένιωθα ότι χάνω τη ζωή μου, ότι έχω πέσει σε ένα απίστευτο τέλμα από το οποίο δεν θα μπορέσω να βγω αν δεν την κοπανήσω… </div><div align="justify"><br />Σήμερα το πρωί πήγα μια βόλτα στο Φάληρο… πέρασα από την παραλία και χάρηκα τον ελάχιστο ήλιο… περπάτησα στο δασάκι και είδα και πάλι την ομορφιά της αθήνας…<br />γιατί για μένα παραμένει η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο…<br />μέσα σε όλες τις ασχήμιες που κυκλοφορούν, μέσα σε όλους αυτούς που την καταστρέφουν, μέσα στα αυτοκίνητα, το καυσαέριο και το τσιμέντο υπάρχει ακόμα αυτό που με κάνει να παίρνω βαθιές ανάσες και να ηρεμώ! Δεν το έχω προσδιορίσει… αλλά μόνο εδώ μπορώ να νιώθω έτσι… μόνο εδώ υπάρχουν μέρη που απλά θα πάω και θα νιώσω καλά.. μικρές οάσεις… όμορφες και γεμάτες αναμνήσεις… μου δίνουν οξυγόνο και ενέργεια… χωρίς να συμβεί κάτι…<br />…μόνο εδώ μπορώ απλά να υπάρχω και να είμαι καλά τελικά….<br /><br />Μέσα στις απεγνωσμένες μου προσπάθειες λοιπόν να επανέλθω και να μην χάσω άλλη μία βδομάδα από τη ζωή μου αποφάσισα να ακούσω το τραγουδάκι αυτό… </div><div align="justify"><br />Το αφιερώνω σε όλους όσους με έχουν κάνει κατά καιρούς να νιώσω ότι σαπίζω και ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω αυτά που θέλω…<br />Το αφιερώνω σε αυτούς που με έχουν κάνει να πιστεύω ότι τα όνειρά μου είναι ουτοπίες..<br />Σε αυτούς που δε με αφήνουν να κάνω αυτά που γουστάρει ο εαυτούλης μου!<br />Σε αυτούς που έκαναν καταλήψεις όταν πήγαινα λύκειο…<br />Σε αυτούς που έκαναν καταλήψεις όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο…<br />Σε αυτούς που κάνουν καταλήψεις τώρα…<br />Και κυρίως σε αυτούς που αφήνουν αυτήν την κατάσταση να διαιωνίζεται!<br />Στους καθηγητάδες που δεν δίνουν σωστά οράματα στα παιδάκια… που δεν παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους να λύσουν επιτέλους όλα αυτά τα περιβόητα προβλήματα! Που διεκδικούν συμφέροντα στις πλάτες παιδιών και σπουδαστών!<br />Στις κυβερνήσεις και σε όλους αυτούς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!<br />Σε αυτούς που κλείνουν τα μάτια και αφήνουν τα προβλήματα να διαιωνίζονται!<br />Θέλω να πω ένα τεράστιο <strong><span style="font-size:180%;">ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΟΥΣ!!!!!</span></strong> </div><div align="justify"></div><div align="center"><strong>μπα....</strong></div><div align="center"><strong>το παίρνω πίσω...</strong></div><div align="center"><strong>δεν τους αφιερώνω ΤΙΠΟΤΑ!</strong><br /><br />Κλείστε τα μάτια μεγάλοι! Εγώ απλά κοιτάω τον ήλιο… και δεν τυφλώνομαι… κι έτσι βλέπω πως ούτε εσείς είστε τυφλοί… γι’ αυτό <strong><span style="font-size:180%;">ΦΤΟΥ ΣΑΣ!<br /></span></strong><br />ΚΑΙ ΨΙΤ! δεν θα φύγω… δε θα κάνω αυτή τη χάρη σε κανέναν… μάλλον δε θα φύγω για δική μου χάρη… ;-)<br /><br /><br /><strong>*************************************************<br /></strong>Summer stretching on the grass</div><div align="center">Summer dresses pass</div><div align="center">In the shade of a willow tree</div><div align="right">Creeps a crawling over me</div><div align="right">Over me and over you</div><div align="right">Stuck together with God's glue</div><div align="center"><strong>It's going to get stickier too</strong></div><div align="center"> </div><div align="justify">It's been a long hot summer<br />Let's get under cover </div><p align="center"><span style="font-size:130%;"><strong>Don't try too hard to think</strong></span></p><p align="center"><strong><span style="font-size:180%;">Don't think at all</span></strong></p><p align="center"><strong>I'm not the only oneStaring at the sun</strong></p><div align="center"><strong>Afraid of what you'll find</strong></div><div align="center"><strong>If you took a look inside</strong></div><div align="center"><strong>I'm not just deaf and dumb</strong></div><div align="center"><strong>Staring at the sun</strong></div><div align="center"><strong>Not the only one</strong></div><div align="center"><strong>Who's happy to go blind</strong></div><br />There's an insect in your ear<br /><br /><div align="center"><strong>If you scratch it won't disappear</strong></div><div align="right">It's gonna itch and burn and sting</div><div align="center">You want to see what the scratching brings</div><br /><br /><div align="left">Waves that leave me out of reach</div><div align="left">Breaking on your back like a beach</div><br /><br /><div align="center"><strong>Will we ever live in peace?</strong></div><strong></strong><br /><strong>'Cause those that can't do</strong><br /><br /><div align="center"><strong>Often have to</strong></div><div align="right"><strong>And those that can't do</strong></div><div align="center"><strong>Often have to preach</strong></div><br /><br /><div align="center"><strong>To the ones</strong></div><div align="center"><strong>Staring at the sun</strong></div><div align="center"><strong>Afraid of what you'd find</strong></div><div align="center"><strong>If you took a look inside</strong></div><div align="center"><strong>Not just deaf and dumb</strong></div><div align="center"><strong>I'm staring at the sun</strong></div><div align="center"><strong>I'm not the only one</strong></div><div align="center"><strong>Who'd rather go blind</strong></div><br />Intransigence is all around<br /><br /><div align="center">Military still in town</div><div align="right">Armour plated suits and ties</div><div align="center">Daddy just won't say goodbye</div>Referee won't blow the whistle<br /><br /><div align="center"><strong><span style="font-size:130%;">God is good but will He listen??????????????</span></strong></div><div align="center"><strong></strong></div><strong>I'm nearly greatBut there's something missing</strong><br /><br /><div align="center">I left it in the duty free area</div><div align="right">But you never really belonged to me</div><div align="center"><strong>You're not the only one</strong></div><div align="center"><strong>Staring at the sun</strong></div><div align="center"><strong>Afraid of what you'd find</strong></div><div align="center"><strong>You step back inside</strong></div><div align="center"><strong>Not sucking on my thumb</strong></div><div align="center"><strong>I'm staring at the sun</strong></div><div align="center"><strong>I'm not the only one </strong></div><div align="center"><strong>Who's happy to go blind</strong></div><div align="center"><strong>**********************************************************************</strong></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-88951916432958078232007-03-07T01:12:00.000+02:002007-03-07T01:26:09.822+02:00κάνεις ποτέ αυτά που σε φοβίζουν?<strong><span style="font-size:180%;">φ</span></strong>οβάσαι τα επικίνδυνα παιχνίδια… έχεις σκεφτεί ποτέ το γιατί..?<br />μήπως φοβάσαι ότι θα χάσεις?<br />μήπως ότι θα πληγωθείς?<br />μήπως ότι θα πάθεις κακό?<br /><br />έχεις μπει σε αυτά τα τρενάκια με τις μεγάλες ταχύτητες και τις απότομες στροφές?<br />έχεις νιώσει την ψυχή σου να εκτοξεύεται και για λίγα δευτερόλεπτα να φοβάσαι πως θα φύγει από το σώμα σου?<br />σου ‘χει τύχει, μέσα σε απειροελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνεις εκατομμύρια σκέψεις και ερωτήσεις στον εαυτό σου? και αμέσως ο κίνδυνος να σε προσπεράσει και εσύ να βάλεις τα γέλια, να νιώσεις ανακούφιση και να χαρείς έχοντας ξεχάσει όλα αυτά τα συμπυκνωμένα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσες λίγο πριν?<br /><br />όχι? τι…δεν μπήκες ποτέ σε τρενάκι?<br />φοβάσαι τις ταχύτητες και τις απότομες στροφές?<br /><br />λυπάμαι…<br />λυπάμαι γιατί τότε δεν μπορώ να σου εξηγήσω…<br /><br />τι κι αν σου πω, πως όλα αυτά που φοβάσαι είναι ασήμαντα συμπυκνωμένα συναισθήματα…<br />…τι κι αν σου πω, πως τη στιγμή που στρίβει το τρενάκι θα ουρλιάζεις γεμάτος φόβο και έκσταση και πως το μεγαλύτερο μέρος του ουρλιαχτού σου θα οφείλεται στο ότι δεν αντέχεις το πόσο όμορφα νιώθεις εκείνη τη στιγμή…<br /><br />τι κι αν σου πω, ότι συνήθως, εκείνα που φοβόμαστε να κάνουμε είναι εκείνα που μας δίνουν τις πιο έντονες στιγμές στη ζωή… εκείνα που ό,τι και αν συμβεί θα θυμόμαστε για πάντα… εκείνα που αφήνουν τα πιο έντονα σημάδια… ναι… ίσως και τις πιο βαθιές πληγές… που τις κοιτάζουμε και τους χαμογελάμε…<br /><br />κανένα παιχνίδι δεν είναι επικίνδυνο...<br />γιατί ακόμα και αν "χάσεις" ΄θα έχεις παίξει...<br />γιατί ακόμα και αν πληγωθείς θα έχεις κερδίσει αναμνήσεις...<br />γιατί όσο κακό και αν σου κάνει ένα παιχνίδι δεν μπορεί να σε σκοτώσει... όχι αν δεν το αφήσεις εσύ...<br /><br />οι πιο όμορφες στιγμές μου μέχρι τώρα ήταν εκείνες που φοβόμουν να ζήσω… αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω… δεν θέλω να σου εξηγήσω… το ξέρω ότι δεν θα καταλάβεις…<br />δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όλα αυτά που φοβάσαι περιορίζουν τη ζωή σου... όχι μέχρι να αρχίσεις να τα κάνεις...<br /><br />θα ‘θελα μόνο να μπορέσω κάποτε σε πείσω να ανέβεις πάνω σε εκείνο το τρενάκι…berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-56832844053980677042007-03-05T03:07:00.000+02:002007-03-05T03:22:59.204+02:00ε π α ν ά λ η ψ η 1<a title="Tom McRae - Vampire heart.mp3" href="http://www.fileden.com/files/2006/9/5/203857/Tom%20McRae%20-%20Vampire%20heart.mp3">my...vampire heart </a><br /><br /><div align="justify">πριν λίγους μήνες είχα γράψει <a href="http://cassi0pea.blogspot.com/2006/08/blog-post_22.html">αυτό </a>το ποστ...<br /><br /><br />απόψε ένιωσα την ανάγκη να το ξαναδιαβάσω...<br />...μου φάνηκα και <em>πάλι</em> "γελοία"....<br /><br />μου φαίνεται γελοίο που προβληματίζομαι και πάλι για τα ίδια θέματα, τα οποία πριν λίγους μήνες νόμιζα ότι έχω απομυθοποιήσει και ξεκαθαρίσει...<br />νόμιζα πως όλα μπαίνουν σε μια τάξη στο μυαλό μου... πως ωριμάζω και μαθαίνω να τα αντιμετωπίζω...<br /><br />τελικά βλέπω πως με το πρώτο στραβοπάτημα πέφτω πάλι στις ίδιες σκέψεις...<br />δεν έχω αλλάξει καθόλου... βλέπω τα γεγονότα να επαναλαμβάνονται και τον εαυτό μου να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο... και ενώ ξέρω πως ο τρόπος είναι λάθος, να μην κάνω τίποτα για να το διορθώσω... να το υπομένω και να περιμένω απλά...<br /><br />...περιμένω απλά να ξυπνήσω και να νιώσω πως είμαι η γελοία με τα ηλίθια όνειρα... ναι τώρα δεν τα λέω απλά άσχημα αλλά και ηλίθια... με κούρασαν... με κούρασαν που μένουν σκέτο όνειρα... σα να με ξεγελάνε νιώθω...<br /><br />κάθε φορά ξεγελιέμαι και κάθε φορά έχω την ίδια ακριβώς πορεία...<br />κάνω κύκλους... μαζεύω πληγές... περιμένω να θεραπευτεί η μία και τσουπ... έρχεται η επόμενη...<br />...πληγές ηλίθιες, ασήμαντες, ανούσιες... κι εγώ τους δίνω αξία... σπαταλιέμαι προσπαθώντας να τις εξηγήσω, να τις καταλάβω... γιατί? γιατί ασχολούμαι...?<br /><br />...ειλικρινά είμαι πολύ περίεργη...<br /><strong>μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βλακεία?</strong> </div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-12318291775359609872007-02-19T00:14:00.000+02:002007-02-19T01:23:54.380+02:00καρναβάλι + ταγκάρισμα :P<div align="justify"><strong>σύντροφοι-συντρόφισσες συγκαρναβαλιστές γεια σας!!!!!</strong><br />εεεεεεεεε...... χμμμμ.... μάλλον ο συνδυασμός καταλήψεις/καρναβάλι με έχει επηρεάσει κάπως....<br />πριν λίγες ώρες επέστρεψα από πάτρα...<br />μην ενθουσιάζεστε και μην ζηλεύετε! δεν καρναβάλεψα και πολύ...<br />και επειδή νυστάζω πολύ πολύ αυτή τη στιγμή... θα κάνω περιληψούλα απλά! </div><p align="justify"><br />έφτασα εκεί παρασκευή βραδάκι με στομαχόπονο, αδιαθεσία, κλειστό λαιμό και μπουκωμένη...<br />παρ' όλα αυτά πήγα με την κολλητή μου στο αγαπημένο μας ρακάδικο... θέλαμε να περάσουμε τέλεια! </p><p align="justify"><br /><strong>γκαντεμιά Νο1</strong> ...ο αγαπημένος μου σερβιτόρος μάλλον έχει πάρει πτυχίο και δεν ήταν εκεί να μας κεράσει ρακόμελα.... απογοητεύτηκα... χάρηκα πάντως που πήρε πτυχίο (χημικός παρακαλώ το μαναράκι!) παρόλο που δεν θα τον ξαναδώ ποτε... σνιφ....<br /><strong>γκαντεμιά Νο2</strong> ....ο ηλίθιος ιδιοκτήτης του ρακάδικου, δεν φτάνει που έχει προσλάβει όλα τα ufo να δουλέψουν στο μαγαζί.... πέρασε τρέχοντας και έχυσε πάνω στην κολλητή μου μισό κιλό ρακόμελο... την έκανε χάλια και η χαζή κοπελιά που έχει στη δούλεψη του είπε το κορυφαίο... "σιγά ρε κοπελιά! καρναβάλι έχουμε...!"..... εγώ ρε παιδιά νόμιζα ότι στο καρναβάλι απλά μασκαρεύεσαι, πίνεις και καλοπερνάς... τώρα ότι λούζεσαι και με ρακόμελο... το έμαθα φέτος!.... ευτυχώς το μαγαζί είναι κοντά στο σπίτι και μπόρεσε να πάει να αλλάξει ρούχα...! το μαλλί πάντως παρέμεινε τίγκα στο μέλι μέχρι το επόμενο πρωί!<br /><strong>γκαντεμιά Νο3</strong> ...εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα χάλια, με το λαιμό να πονάει κ τη μυτούλα κλειστή.... κατανάλωσα όλες τις καραμέλες της φυσικάρας κ τσάκισα και το otrivin.ξύπνησα με δέκατα...!<br /><strong>γκαντεμιά Νο4</strong> ....ο β.....Ο ΜΕΓΑς ΠΑΙΔΑΡΟΣ... ο... ο ανεπανάληπτος Θεογκόμενος... ένα από τα αξιοθέατα της πάτρας... πάχυνε και παραμορφώθηκε....<br /><strong>γκαντεμιά Νο5</strong> ....βράδυ σαββάτου....(κι εσύ είσαι κάπου...... πό πό ....ταίριαζε πλάκα πλάκα... πού να σουν... ουφ... θα πέσω... πάω να συνεχίσω το ποστ..) ....ένας φίλος του Γ. ήπιε πολύ και χάθηκε στην πάτρα... η φυσικάρα με τον γ. τον έψαχναν για ώρες με αποτέλεσμα να μην συναντηθούμε καν κατά τη βραδινή βόλτα όπου έμεινα μόνη μου με το νευρόσπασμα... το νευρόσπασμα μου είπε κάτι αηδείες και ψιλοτσακωθήκαμε στην αγ. νικολάου... ένα κάρο καρναβαλιστές με είδαν βουρκωμενοδακρυσμένη... γίναμε ρεζίλι και χάλασε η βραδιά... (νευρόσπασμα, ξέρω ότι το διαβάζεις.... δε σε λέω αγαπημένο μου νευρόσπασμα για τιμωρία! :P) ...τελικά -ευτυχώς!- η βραδιά τελειώσε ομαλά και συμφιλιωθήκαμε!<br /><strong>γκαντεμιά Νο6</strong>. λίγη ώρα αφού γυρίσαμε σπίτι βγήκαν τα υπόλοιπα παιδάκια της παρέας... ο β ρωτούσε την φυσικάρα που είμαι.... γιατί δεν πήγα μαζί τους και τα λοιπά.... γαμώτοοοοοοοοοοο!!!! ε... ντάξει πάχυνε αλλά δεν παύει να είναι γοητευτικούλης.... </p><p align="justify"><br /><strong>το σημαντικότερο κομμάτι του ταξιδιού</strong>.... πήγα για καφέ στο bluemonday....δε λέω τίποτα... απλά αυτό το μέρος είναι το φυσικό μου περιβάλλον... απλά θα μπορούσα νά μείνω για πάντα στην πάτρα και να πηγαίνω εκεί για πρωινό καφε, μεσημεριανό καφέ, απογευματινό καφε και ποτό... θα μπορούσα να κοιμάμαι και εκεί... θα μπορούσα να ερωτευτώ όλους όσους έχουν δουλέψει κατά καιρούς εκεί! (ευτυχώς το αφεντικό είναι πολύ τυπάς και προσλαμβάνει πάντα και γαμώ τα παιδάκια!) απλά λατρεύω αυτό το μαγαζί!<br /><br />επέστρεψα σήμερα αθήνα για να διαβάσω αλλά είμαι χάλια και νυστάζω όλη μέρα οπότε...τίποτα!<br />κατά τα άλλα τραγουδάω συνεχώς τα αγαπημένα μου καρναβαλοτράγουδα....<br /><br /></p><div align="center"><span style="color:#ff6600;"><strong>η μέρα</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#ff6600;"><strong>η νύχτα</strong></span></div><div align="center"><strong><span style="color:#ff6600;">το</span> <span style="color:#3366ff;">κρύο</span></strong></div><div align="center"><span style="color:#3366ff;"><strong>η ζέστη</strong></span></div><div align="center"><strong><span style="color:#33cc00;">δεν έχουν </span><span style="color:#993399;">σημασία για 'μας!</span></strong></div><div align="center"><span style="color:#993399;"><strong>για λίγο</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#993399;"><strong>αν έρθεις</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#ff6666;"><strong>μαζί μας</strong></span></div><div align="center"><strong><span style="color:#ff6666;">να</span> <span style="color:#000099;">τρέξεις</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color:#000099;">θα νιώσεις και συ </span><span style="color:#ffcc33;">μασκαράς!</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color:#000099;"><span style="color:#ffcc33;">ΠΙΕΣ</span> </span><span style="color:#330033;">ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ</span></strong></div><div align="center"><span style="color:#330033;"><strong>ΚΙ ΕΛΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ</strong></span></div><div align="center"><strong><span style="color:#330033;">ΌΧΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ</span> <span style="color:#33ffff;">ΑΠΟΨΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ!</span></strong></div><div align="center"><span style="color:#33ffff;"><strong>ΚΑΝΕ ΟΟΟΟΠΟΙΑ ΤΡΕΛΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#33ffff;"><strong>ΜΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΣ</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#000099;"><strong>ΓΙΑΤΙ'ΝΑΙ ΠΑΛΙ-ΝΑΙ!</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#ff6600;"><strong>ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ-ΝΑΙ!</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#006600;"><strong>ΓΙΟΡΤΗ ΜΕΓΑΛΗ-ΝΑΙ!</strong></span></div><div align="center"><span style="font-size:180%;color:#ff0000;"><strong>ΟΛΕ!</strong></span></div><div align="center">*********************************</div><div align="center"></div><div align="center">επισης έφερα δυο μπουκάλια τεντούρα.... τα είχα ξεχάσει... πάω να πιω λιγάκι μόλις τελειώσω το ποστάκι!</div><div align="center"></div><div align="left"> </div><div align="left">συνεχίζουμε....</div><div align="left">πριν μια βδομάδα με είχε...πώς το πε.... "ταγκάρει" η μαργκό...</div><div align="left">και έπρεπε λέει να το συνεχίσω κι εγώ... δηλαδή να πω 5 πράγματα για μένα και να επιλέξω άλλους 5 σύντροφους ...εεεεεεεεεεε....bloggers για να το συνεχίσουν.....</div><div align="left">φυσικά εγώ το ξέχασα και δεν το συνέχισα!</div><div align="left">βέβαια δεν πειράζει γιατί δεν υπήρχε απειλή του τύπου "σπάσε την αλυσίδα και δε θα σου κάτσει άντρας για τα επόμενα 37 χρόνια!!!"</div><div align="left">χμμμμ... όμως επειδή όπως είδατε παραπάνω... πολλές γκαντεμιές ρε παιδιά αυτό το 3μερο... και δεν μπορώ να τις εξηγήσω γιατί το άστρα και όραμα λέει ότι όλα θα πάνε καλά (ψέματα...δεν το διαβάζω και δεν ξέρω τι λέει... αλλά ωραία το κόλλησα..ε? Ε?ε?ε?ε?ε? :p:pP:P)</div><div align="left"> </div><div align="left">...βασικά επειδή σήμερα διάβασα blogs ταγκαρισμένων και το θυμήθηκα... εεε είπα να σας πω και γω 5 αμαρτίες μου... </div><div align="left">βασικά δεν έχει νόημα γιατί τα παραθέτω όλα εδώ μέσα έτσι κι αλλιώς... και τόση ώρα σκέφτομαι, σκέφτομαι και δεν μπορώ να βρω κάτι που να μην σας έχω πει...</div><div align="left">αλλά νταξ... θα γράψω τα 5 πρώτα που θα μου ρθουν...</div><div align="left">λεπόν!</div><div align="left">έτοιμοι?</div><div align="left">ΠΑΜΕ :p</div><div align="left"></div><ol><li><div align="left">Όταν ήμουν μικούλα έλεγα το φλούτο "καρπούζι"--> "αρκούδι".... ακόμα τλώω δούλεμα, κυλίωθ από τον θείο μου και τον παππού μου, ενίοτε και από τη μαμά και τον μπαμπά, κάσε φολά που με βλέπουν να τλώω "καρπούδι¨:P (ακόμα ζεν έχω καταφέλει να το πω θωθτά!)</div></li><li><div align="left">ήμουν πάντα πολύ μαμόθρευτο... όποτε πήγαιναν οι γονείς μου ταξίδι έκλαιγα και ήθελα τη μαμά μου... μια χρονιά ειδικά, είχαν πάει για 4 μέρες στην τουρκία και μας είχαν αφήσει στην γιαγιά στην κομοτηνή... έκλαιγα συνέχεια σαν υστερικό και με φώναζαν "κλάψα"... μέχρι και τα σεντόνια μύριζα την πρώτη μέρα... μετά η γιαγιά μου τα έπλυνε και θύμωσα πάρα πολύ... και μετά έκλαιγα περισσότερο... τώρα το έχω ξεπεράσει αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν φεύγω για πολλές μέρες... ε μου λείπει η μαμά μου! δεν κλαίω όμως πια γι'αυτό΄το ζήτημα..!.... </div></li><li><div align="left">κλαίω πολύ εύκολα!</div></li><li><div align="left">είμαι παράξενη στο φαγητό... δε μου αρέσει το κρέας ούτε το ψάρι... κρέας τρώω ελάχιστο και με το ζόρι... ψάρι καθόλου... από τα όσπρια τρώω μόνο φακές... από λαχανικά τρώω αρκετά (ευτυχώς!!! ) παρόλα αυτά κάνω τους πιο τρελούς συνδυασμούς... συνδυάζω γλυκά με αλμυρά όπως μου κατέβει... θα μπορούσα να τρέφομαι καθαρά με ξηρούς καρπούς, τυρί πεκορίνο και φέτα, κολοκυθοκεφτέδες, μπισκότα digestive μαρούλι και σοκολάτα... και από σοκολάτες να ξέρετε... ΜΌΝΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΑΥΛΙΔΗ! και πίνω και πολλούς καφέδες... γι'αυτό είμαι πάντα έτσι στην τσίτα!.....και.... έχω αρκετά γερό στομάχι! ;)</div></li><li><div align="left">όταν ήμουν 10 χρονών πήγα για πρώτη φορά κατασκήνωση. μαζί ήταν και ο αδερφός μου. εγώ όμως ήθελα τη μαμά μου και τον έπρηζα... πήγαινα συνεχώς μαζί του και δεν τον άφηνα να γκομενίζει.. γι'αυτό κι εκείνος μου γνώριζε συνεχώς αγοράκια... τελικά τα έφτιαξα με 2! τον κωστάκη και τον ...χμμμ....δεν θυμάμαι όνομα.... κάθε τετάρτη χόρευα με τον δε-θυμάμαι και κάθε κυριακή με τον κωστάκη (τετάρτη και κυριακή βράδυ είχαμε ντίσκο στην κατασκήνωση!)... ήξεραν και οι δύο ότι το παίζω διπλό ταμπλό αλλά το είχαν αποδεχτεί... μια μέρα ο δε-θυμάμαι ήρθε και μου κατηγόρισε τον κωστάκη! δε θυμάμαι να αντέδρασα.... απλά δε θυμάμαι το όνομά του.. τον κωστάκη τον ξαναείδα μετά από 4-5 χρόνια πάλι στην κατασκήνωση! δυστυχώς εκείνη τη χρονιά δεν ήμουν κατασκηνώτρια, απλά επισκεπτόμουν τον αδερφό μου... είχε μεγαλώσει και ήταν κούκλος!-ο κωστάκης, όχι ο αδερφός μου... ο αδερφός μου ήταν κούκλος από μικρός! :P ...την επόμενη χρονιά πήγα κατασκήνωση αλλά δεν είχε έρθειo κώτσος...-ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μου και εκείνη-η προηγούμενη- ήταν η τελευταία του χρονιά... σνιφ... ακόμα θυμάμαι τη φατσούλα του! για τον άλλον θυμάμαι μόνο ότι ήταν ξανθός και πολύ αδύνατος....!!!!</div></li></ol><p align="left">αυτάααααααααααααααααα!!!!</p><p align="left">νομίζω τώρα καταλαβαίνετε όλοι γιατί είμαι τόσο διαταραγμένη... άλλωστε όλα μας τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στην παιδική μας ηλικία και τα τραύματα που αποκτήσαμε τότε.... :PPPPPPPPPPP</p><p align="left">και τώρα θα ρίξω κλήρο γιατί βαριέμαι να σκέφτομαι ποιους να "ταγκάρω"</p><p align="left">θα επιλέξω από τα λινκ μου τα νούμερα:</p><p align="left">6, 9, 7, 17, 23 </p><p align="left"></a></p><br /><br /><p></p><br /><br /><li><a href="http://apagoreuetai.blogspot.com/">*crazycow (Apagoreuetai to apagoreuetai!)</a></li><br /><li><a href="http://myarmor.blogspot.com/">*DoctorUqbar*</a></li><br /><li><a href="http://kataramenoi.blogspot.com/">*Drak Morfeus* (dld Dark Morpheus... KATARAMENOS na ton prosfwnw la8os ;))</a></li><br /><li><a href="http://nam3l3ss.wordpress.com//">*nam3l3ss </a></li><br /><li><a href="http://tragikospinezaros.blogspot.com/">*****Under Control*****</a></li><br /><br />αυτά για τώρα!<br />καληνύχτες sugarz! <ul><p align="center"><span style="font-size:180%;"><strong>*****</strong></span><br /><br /><br /><br /><br /></p></ul>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-38992620673449626852007-02-14T20:06:00.000+02:002007-02-14T21:25:24.704+02:00. . . ο χ ι α λ λ α ψ ε μ α τ α . . .<a title="10 MIXALHS DELTA - ANALYZA.mp3" href="http://www.fileden.com/files/2006/9/5/203857/10%20MIXALHS%20DELTA%20-%20ANALYZA.mp3">MIXALHS DELTA - ANALYZA </a><br /><br /><div align="left"><strong>Πρωινό ξύπνημα.</strong><br />Τηλέφωνο. Η γιαγιά… θέλει να μου ευχηθεί...<br />"χρόνια πολλά"…<br />τσαντίστηκα επειδή με ξύπνησε? </div><div align="center">Ή μήπως λόγω της ευχής… </div><div align="right">Τι έφταιξε κι εκείνη… </div><div align="center">χαίρεται που ερωτευόμαστε οι νέοι… </div><div align="left">έχει ξεχάσει πώς είναι ο έρωτας…<br /><em>έχει ξεχάσει και πόσο πονάει…</em> </div><div align="left"><br /><strong>Όλη τη μέρα προσπαθώ να μη σκέφτομαι…</strong><br />Διάβασα πιο πολύ από κάθε μέρα! 9 διαφάνιες σχεδόν…<br />δεν είναι πολύ… δεν είναι καν αρκετό…<br />είναι όμως πιο πολύ από τις άλλες μέρες…<br /><br /><strong>Το γραφείο μου είναι μπροστά στο παράθυρο.</strong><br />Και σήμερα είχε ήλιο… άνοιξα τις κουρτίνες και χάζευα το φως…<br />το φώς που έκανε παιχνίδια με οτιδήποτε…<br /><br /><strong>Θα μου άρεσε να ήμουν φως..</strong><br />να πέφτω πάνω στα αντικείμενα και να τους αλλάζω το χρώμα…<br />να κάνω κι εγώ παιχνίδια.. με οτιδήποτε… </div><div align="left"><br /><strong>όχι… όχι με οτιδήποτε.. <em>μαζί του!</em><br /></strong>να τρυπώνω στα μάτια του και να τα θολώνω…<br />να μπορώ να τον χαϊδεύω… και να του αλλάζω το χρώμα…<br />να του ξανοίγω τα μαλλιά…<br />να του κοκκινίζω το δέρμα…<br />να μπορώ να τον ζεστάνω…<br /><br /><strong>ναι.. έτσι <em>ίσως</em> μπορούσα να τον ζεστάνω…</strong><br />είναι μια παγοκολώνα…<br />του το είπα…<br />και δεν αντέδρασε ούτε σε αυτό… απλά με κοίταξε… για ένα δευτερόλεπτο… όχι… </div><div align="left">όχι για ολόκληρο δευτερόλεπτο.. </div><div align="left">ίσως για μισό… ίσως και για λιγότερο από μισο…<br />και μετά… μετά κοίταξε μπροστά…<br /><br /><strong>του είπα: “Πώς αντέχεις να είσαι τόσο παγοκολώνα?”…</strong> </div><div align="center">...και του κρατούσα το χέρι… </div><div align="right">κι εκείνος… </div><div align="center">τίποτα… ένα βλέμμα.. για ένα κλάσμα…<br />και μετά πάλι μπροστά… </div><div align="left"><strong>ο ατάραχος…</strong><br />σκεφτόταν κάτι άραγε? Ένιωσε <em>κάτι…?<br /></em>δεν μπόρεσα να καταλάβω… <strong>δεν θέλω να συμπεράνω…</strong> αφού ξέρω… <strong>θα συμπεράνω αυτά που θέλω..<br /></strong>ποιο το νόημα…<strong>?</strong>...<br /><br /><strong>σήμερα θυμήθηκα μια μέρα που ήμουν μικρή…</strong><br />….δηλαδή… και τώρα μικρή είμαι… και πάντα μικρή θα είμαι… αλλά τότε έμαθα κάτι…<br />θυμήθηκα τη μέρα που έμαθα ότι δεν υπάρχει άγιος Βασίλης…<br />στενοχωρήθηκα.. ένιωσα χαζούλα και αφελής… και σταμάτησα να περιμένω δώρα… </div><div align="left"></div><div align="center"><strong>και ακόμα έτσι κάνω! </strong></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="left"><strong>Δεν περιμένω ποτέ δώρα!</strong> Πάντα αγοράζω αυτά που θέλει ο εαυτός μου!<br /><strong>Του κάνω εγώ δώρα!</strong> Γιατί… <strong>ποιος θα βρει να μου πάρει αυτά που θέλω ακριβώς…</strong> τυχαίνει καμιά φορά… <strong>να μου πάρουν ένα όμορφο δώρο… </strong>και χαίρομαι πάρα πολύ τότε… <strong>αλλά δεν τυχαίνει συχνά…</strong> και γι’ αυτό... <strong>δεν το περιμένω…</strong> </div><div align="center"><br /><strong>Δεν πιστεύω στον άγιο Βασίλη</strong>… εδώ και πολλά χρόνια.. <strong>δεν τον περιμένω… </strong></div><strong><div align="left"><br /></strong></div>Από την άλλη <strong>μου αρέσει πολύ να κάνω δώρα…</strong> μου αρέσει να μαθαίνω τι θέλουν οι άλλοι και να τους το παίρνω εγώ! <strong>Και <em>πάντα</em> όταν δεν γιορτάζουν</strong>… και δεν έχουν γενέθλια… και δεν είναι Χριστούγεννα… <div align="center"><strong>θέλω να κάνω εκπλήξεις…</strong> </div><div align="center"></div><div align="center"><em>Εγώ</em> όμως έχω πάψει να περιμένω τις εκπλήξεις.. <strong>Γιατί? </strong></div><strong><div align="left"><br /></strong></div>Γιατί.... <strong>αν αφήσω τον εαυτό μου να τις περιμένει…</strong> θα τις περιμένει συνέχεια…<strong> και θα λυπάται όταν δεν συμβαίνουν</strong>… και θα απογοητεύεται… <strong>όπως τότε</strong>… με τον άγιο Βασίλη…<br /><br />Θα μου πεις τώρα… <strong>τι σχέση έχει ο άγιος Βασίλης και τα δώρα…</strong> που κολλάνε αυτά με το πρωινό τηλεφώνημα και με τον κύριο παγοκολώνα… <div align="center"><strong>Κολλάνε…!</strong> </div><div align="left"><strong></strong></div><div align="left"><strong>Ποτέ δεν έδωσα πολύ σημασία στον Βαλεντίνο!<br /></strong>Δηλαδή οκ… όσοι θέλουν να γιορτάσουν ας το κάνουν…<br /><strong>το έκανα μια φορά!</strong> Γιόρτασα!<br />Περιφερόμουν με ένα τριαντάφυλλο στο κέντρο της Αθήνας..<br />είχα πάει και σινεμά με το αμόρε και δεν είδαμε καθόλου ταινία!<br /><strong>Πλάκα είχε… :)</strong></div><div align="left"><strong></strong></div><div align="center"><strong>…θυμήθηκα τη μέρα που έμαθα ότι δεν υπάρχει άγιος Βασίλης γιατί…</strong> </div><div align="left">Σήμερα νιώθω πως δεν υπάρχει καν ο Βαλεντίνος… <strong>Αποφάσισα να τον απορρίψω…<br /></strong><br /><strong>Δεν μπορώ να γίνω φως…</strong><br />Και δεν μπορώ να τον ζεστάνω αλλιώς… </div><div align="right"><strong>Αυτός όμως..?<br /></strong>Αυτός μπόρεσε να με παγώσει… </div><div align="left"><strong></strong></div><div align="left"><strong>Δεν λυπάμαι πια…</strong> Ούτε έκλαψα πολύ…<br />Σταμάτησα να κοιτάω το κινητό μου. σταμάτησα να τον περιμένω... <strong>Σταμάτησα να περιμένω</strong>. </div><div align="left"></div><div align="center"><strong>Θα δω και την ταινία απόψε.. </strong></div><div align="center"></div><div align="left"><strong>Την πρώτη φορά που πήγα σπίτι του</strong>, πήγα για να δούμε μια συγκεκριμένη ταινία… </div><div align="left">αλλά δεν την βρήκαμε… και είδαμε μια άλλη…<br />Θα την βλέπαμε μαζί την ταινία… έτσι είχαμε πει…<br />θα έψαχνε κάθε μέρα στο dvdάδικο μέχρι να την βρει… έτσι του είχα πει…<br />και περίμενα να το κάνει…<br />Δεν ξέρω αν το έκανε.. την ταινία πάντως δεν την είδαμε… </div><div align="left"><br /><strong>Την ταινία την βρήκα εγώ…</strong> </div><div align="left">όχι επειδή ήθελα τόσο πολύ να την δω και έψαχνα κάθε μέρα… <strong>όχι όχι</strong>… δεν ήθελα και τόσο πολύ να την δω… απλά ήθελα να την δω μαζί του! Γι’ αυτό την πήρα την ταινία…<br />την έχω σπίτι μου τόσο καιρό… εδώ την έχω τώρα που γράφω… <strong>εδώ πάνω στο γραφείο μου…<br /></strong><br /><strong>Δεν θέλει να την δούμε μαζί…</strong> </div><div align="left">Δεν μου το είπε... αλλά το ξέρω...<br />«Δεν θέλω να την δω μόνη μου…», του είπα… και δεν απάντησε...<br /><strong>Δεν θέλω</strong>… Αλλά θα την δω..<br />Απόψε.<br /><strong>Μόνη μου.</strong> </div><div align="center"><br />Και μετά… μετά θα είμαι κι εγώ για κείνον μια παγοκολώνα… </div><div align="center"><br /><strong>Δεν περιμένω τίποτα. Δεν υπάρχει άγιος Βασίλης. Δεν υπάρχει Βαλεντίνος.</strong><br /><strong><span style="color:#330033;">Φτάνει πια!</span> </strong><br /><strong>Δεν υπάρχουν πρίγκιπες, πριγκίπισσες, βάτραχοι, κύκνοι, μήλα, χιονάτη, σταχτοπούτα…<br /></strong><strong><span style="color:#330033;">Τα παραμύθια, αλήθεια, γιατί έχουν πάντα καλό τέλος….<br /></span><em>Γιατί μου έλεγες κάθε βράδυ ψέματα γιαγιά…?<br /></em></strong><br />Υπάρχουν εξωγήινοι… <strong>και νετρίνα… </strong>και πλανήτες που δεν θα δω ποτέ… <strong>και πλάσματα που δεν φαντάζομαι καν ότι υπάρχουν… </strong>και άνθρωποι που δεν θα γνωρίσω ποτέ… </div><div align="center"><strong>και μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά! </strong><strong><br /></strong>Μπορεί να μην ξαναθελήσω… </div><div align="center"><strong>λάθος...</strong> υπερβολές... δεν μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά...</div><div align="center"></div><div align="left"><strong>μπορεί να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά </strong><em><strong>έτσι..</strong></em></div><div align="left"><em><strong>έτσι τρελλά...</strong><br /></em><strong>δεν μου αρέσει ο πόνος…<br /></strong><br /><strong>Θέλω να ακούω τραγούδια..</strong>Να κοιτάζω ανθρώπους..<strong>Να χαζεύω τοπία..</strong>Να παρατηρώ..<strong>Να νιώθω</strong>..<br /><strong>Να νιώθω συνέχεια! </strong>Με τις αισθήσεις…<strong> όχι με την καρδιά…</strong> </div><div align="left"><strong>Μου αρέσει να νιώθω… </strong></div><div align="center">Αλλά όχι με την καρδιά! </div><div align="left">λάθος... πάλι... Όχι ότι δεν μου αρέσει να νιώθώ με την καρδιά… </div><div align="left"><strong>μου αρέσει να νιώθω με την καρδιά..</strong> <strong>Αλλά όχι τον πόνο…</strong> </div><div align="left">η καρδιά τον νιώθει πολύ έντονα τον πόνο… …όχι άλλο… όχι πάλι!... </div><div align="left"><strong></strong></div><div align="center"></div><div align="center"><span style="color:#330033;">Συγγνώμη που σου φώναξα γιαγιά…</span><br /><span style="color:#663366;">Άλλα μου έλεγες ψέματα κάθε βράδυ…<br /></span><span style="color:#993399;">Μου είπες ψέματα και σήμερα το πρωί…<br /></span><span style="color:#cc33cc;">Και έχω θυμώσει… </span></div><div align="center"><span style="color:#cc33cc;">όχι μαζί σου γιαγιά... με τα ψέματα έχω θυμώσει... φτάνουν τα ψέματα…<br /></span><span style="color:#cc66cc;">Θα μου περάσει…</span><br /><span style="color:#ff99ff;">Ίσως αύριο!</span></div>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-38765211.post-40122906104921171202007-02-11T00:04:00.000+02:002007-02-11T19:38:32.280+02:00Me and A Girl…a girl i swallowed../Me... and The Girl that swallowed me...<a href="http://www.fileden.com/files/2006/9/5/203857/special%20k.wma" title="special k.wma"> special K </a> <br /><br /><span style="color:#000000;"><strong></strong></span><br /><span style="color:#000000;"><strong>Περπατούσε αργά. Με τα χέρια στις τσέπες και τα γάντια στην κωλότσεπη.<br />Κοιτούσε μπροστά. Το βλέμμα θολό και καρφωμένο στο κενό.<br />Tο κινητό φορεμένο βραχιόλι. Στα αυτιά της έπαιζε σε επανάληψη το ίδιο κομμάτι.<br />Δεν καταλάβαινε πια αν το άκουγε από τα ακουστικά ή αν απλά παιζόταν στο μυαλό της.<br />Δεν την ένοιαζε και πολύ.<br />Για την ακρίβεια δεν την ένοιαζε καθόλου.<br />Δεν την ένοιαζε τίποτα. Ήθελε απλά να περπατάει.<br />Και περπάταγε. Όλο και πιο γρήγορα. Όλο και πιο έντονα.<br />Τα χέρια στις τσέπες… δυο σφιχτές γροθιές.<br />Το βλέμμα θολό και έτοιμο να πλημμυρίσει…</strong><br /><br /></span><span style="color:#333333;"><strong>Κάποια στιγμή ένιωσε πως όλο της το είναι ήταν έτοιμο να εκραγεί.<br />Τα μάτια της πονούσαν από την πίεση. Τα πίεζε ώρα πολύ να μη δακρύσουν.<br />Ο λαιμός της ούρλιαζε εσωτερικά. Η τόση ένταση τη σφυροκοπούσε. Κι όμως δεν έβγαζε άχνα.<br />Τα ουρλιαχτά της έφτασαν μέχρι το στομάχι. Ο πόνος ήταν απλά πρωτόγνωρος…</strong></span><br /><br /><span style="color:#666666;"><strong>«Απίστευτο…», σκέφτηκε.<br />Ήθελε απλά να εκμηδενίσει τις αισθήσεις της.<br />Να μη σκέφτεται.<br />Να μην βλέπει.<br />Να μην ακούει.<br />Να μην κρυώνει.<br />Να περπατά σταθερά σα να μην υπάρχει τίποτα τριγύρω.<br />«Να τα κάνω όλα με το μυαλό….»<br /></strong></span><br /><span style="color:#000000;"><strong>Έτσι της είπαν. Όλα είναι στο μυαλό. Όλα μπορούσε να τα ελέγξει…<br />Κι όλα αυτά.. για να σταματήσει τον πόνο…</strong><br /><br /></span><span style="color:#cc66cc;"><strong><em><span style="color:#666666;">Γίνεται να σταματήσεις τον πόνο? <span style="color:#333333;">Γίνεται?</span> Χωρίς να δημιουργήσεις καινούριο?</span></em></strong><br /></span><br /><span style="color:#666666;"><strong><span style="color:#cccccc;">Ξαφνικά ίδρωσε<br />Πονούσε υπερβολικά.</span><br /><br /><span style="color:#cccccc;">Σταμάτησε.<br />Κάθισε στο παγωμένο πεζοδρόμιο. Ακούμπησε τις κατακόκκινες παλάμες στο δρόμο.<br /></span></strong></span><br /><span style="color:#6666cc;"><strong><span style="color:#ffcccc;"><span style="color:#66cccc;">«Κρύωνα τόση ώρα…<br />Και ήθελα να κλάψω..<br />Και</span> </span><span style="color:#ffcc66;">ήθελα να φωνάξω…<br />Και ήθελα να σταματήσω να προχωράω και να πάρω βαθιές ανάσες…<br />Και ήθελα να ακούω… εμένα… εμένα να ουρλιάζω…»</span></strong></span><span style="color:#ffcc66;"><br /><br /></span><strong><span style="color:#6666cc;"><span style="color:#ffcc66;">Χαμογέλασε.<br /></span><span style="color:#ffcccc;">Της είχαν πει <span style="color:#ff9966;">ψέματα. Πάλι!<br />Ο πόνος δε σταματά. Ή τουλάχιστον… πονάει πιο πολύ η διαδικασία του να τον σταματήσεις. Ο πόνος του μυαλού ήταν χειρότερος. Και εκείνη δε θα τον άντεχε…<br />Μα τι χαζοί που είναι</span> </span><span style="color:#ff6666;">οι άνθρωποι!<br />"Γιατί με κοιτάζουν έτσι οι περαστικοί? "<br />"Θα με νομίζουν για τρελή</span><span style="color:#6666cc;">… είμαι!? "</span><br /></strong></span><br /><span style="color:#660000;"><strong><span style="color:#333333;">Τα μάγουλά της ήταν</span> <span style="color:#ff0000;">κόκκινα</span>.<br /><span style="color:#333333;">Τα χέρια της</span> <span style="color:#330033;">μωβ</span>.<br /><span style="color:#333333;">Φορούσε ένα στενό</span> <span style="color:#9999ff;">τζην</span> <span style="color:#333333;">και ένα</span> <span style="color:#006600;">πράσινο</span><span style="color:#333333;"> φανελάκι.<br />Στο λαιμό είχε ένα<span style="color:#330033;"> μωβ</span> κασκόλ και στην κωλότσεπη είχε δυο γάντια.<br />Τα μαλλιά αχτένιστα και τα μάτια γεμάτα δάκρια.<br />Δίπλα της πεταμένο ένα κινητό και ένα ζευγάρι ακουστικά.<br />Καθόταν στο πεζοδρόμιο έτσι… και χαμογελούσε</span><span style="color:#ffffcc;">… σα να είχε μόλις ανακαλύψει τον κόσμο…<br /></span><span style="color:#ff9900;">Έλαμπε. Έλαμπε επειδή έβραζε….</span><span style="color:#333333;"> Έβραζε σαν ένα τρισεκατομμύριο αστέρια μαζί. Καθόταν έτσι ατάραχη στο κρύο… κι όμως ένιωθες πως με ένα άγγιγμα θα μπορούσε να σε</span><span style="color:#ff6600;"> ζεστάνει…</span><br /></strong></span><br /><span style="color:#000000;">Ήταν απλά ένα κορίτσι μέσα στο μπούγιο της πόλης.<br /><br />Οι άνθρωποι απλά την κοιτούσαν. Φευγαλέα… για λίγο.. μέχρι να την προσπεράσουν και να κοιτάξουν κάτι άλλο…<br /><br /></span><span style="color:#ff99ff;"><strong>Την κοίταξα προσεκτικά και της χαμογέλασα… θα μπορούσα απλά να ήμουν εγώ…<br /></strong><br /></span><span style="color:#ff99ff;"><strong>Κάθισα δίπλα της. Δεν με είδε. Απλά… εξαφανίστηκα μέσα της.<br />Σηκώθηκα όρθια. Κοίταξα το πεζοδρόμιο. Δεν υπήρχε. Απλά… εξαφανίστηκε μέσα μου…</strong><br /></span><br /><span style="color:#333333;"><strong><span style="color:#ccccff;">Ξύπνησα ιδρωμένη. Κρύωνα. Τα χέρια μου ήταν</span> <span style="color:#ff0000;">κόκκινα</span>. <span style="color:#9999ff;">Τα μάγουλα επίσης. Ο λαιμός μου πονούσε… νόμιζα πως ούρλιαζα για ώρες.. ήπια νερό. Νερό που γινόταν αλμυρό καθώς έπαιρνε την αλμύρα των δακρύων από τα χείλη μου.<br />Ένιωσα ένα απαλό χάδι.... «</span></strong><span style="color:#ff9900;">λάμπεις</span><strong><span style="color:#6666cc;">… σαν τρισεκατομμύρια αστέρια μαζί… και</span> </strong><span style="color:#ff6600;">ζεματάς</span><strong><span style="color:#6633ff;">… βράζεις… μάλλον έχεις πυρετό… πονάς πουθενά…?»<br />Κοίταξα στο πάτωμα.. πεταμένο ένα </span><span style="color:#330033;">μωβ </span><span style="color:#6600cc;">κασκόλ και ένα ζευγάρι</span> <span style="color:#330033;">μωβ </span><span style="color:#333399;">γάντια. Φορούσα στενό τζην και πράσινο μπλουζάκι… και τα μαλλιά μου ήταν αχτένιστα…</span></strong></span>berenikihttp://www.blogger.com/profile/00626258995794934208noreply@blogger.com9